Wat een verademing dat er in Nederland nog oorspronkelijke voorstellingen worden gemaakt. In deze voorstelling gebruikt van Geel zijn eigen leven om universele thema’s als opgroeien en ouder worden te herdefinieren, vorm te geven op de beschouwer zelf, in het nu. Het aan hippe isometrische vormgeving (internet, games) refererende decor geeft de voorstelling extra lagen. De transparantie in het ontwerp laat een open huis zien, er wordt getoverd, boontjes gedopt en geprojecteerd. De muziekkeuze is natuurlijk tenenkrommend (neokitsch?). Aangrijpend stuk.

Harm van Geel toont in het gezelschap van een 13-jarige jongen en een moederlijke vrouw de binnenkant van zijn ziel. In een mooie regie van Ine te Rietstap transformeert hij o.a. in de hulk en in een dramaqueen. Dit soort theater is te weinig te zien.

In de flyer noemen ze het zelf geloof ik een theatrale installatie of zo en dat is goed. De grenzen van het genre worden hier aardig opgerekt. Maar mensen, ik vond het prachtig, zeer herkenbaar en was geroerd. Best wel vals spelen natuurlijk met zulke goeie muziek, maar dat kan me niks schelen. Mooi.