Er zou een prijs in het leven geroepen moet worden, bijvoorbeeld de Rotte Tomaat, voor de acteur of actrice die met de meeste tegenzin in een produktie staat. Dan zou Halina Reijn de Rotte Tomaat wat mij betreft winnen, want zij loopt deze voorstelling botweg te saboteren.
En zij niet alleen overigens. Het is duidelijk dat een aantal TA actrices alleen maar grote rollen bij grote regisseurs op grote podia willen spelen en verder niets. Maar klonk de oude wijsheid niet zo: kleine rollen bestaan niet, alleen kleine toneelspelers?
Janni Goslinga, Frank Sheppard en (op film) Mathias Mooij laten zien wat de voorstelling nodig heeft: overgave, toewijding en lef.
Want dit zijn voorstellingen waar je als speler je eigen rol zo ver mogelijk kan oprekken als je zelf wil. Hoe meer je je in je personage en het (wetenschappelijk) materiaal verdiept, hoe meer je er mee kan. Maar Halina Reijn en haar twee vlaamse collegas voelden zich daar blijkbaar te goed voor.
De vormgeving lijkt nu een metafoor voor de voorstelling: kaal, clinisch, plastic en staal, keurig netjes allemaal, geen sporen van dagelijks leven, zonder plekjes waar de spelers zich kunnen terugtrekken uit het zicht van het publiek, met een kas die nooit gebruikt wordt. Elk raam heeft modern afgeronde hoekjes en is bevestigd met riempjes zodat ze open kunnen, maar het is veelzeggend dat alle ramen gesloten blijven. Zoals het ook veelzeggend is dat de maaltijd van Gus (Frank Sheppard) pas klaar is als de voorstelling is afgelopen.
Nu blijft het bij aanzetten die soms heel aardig zijn, maar de voorstelling verdiept zich niet, en je leert weinig over de toekomst, en niet genoeg over de personages.
Deze manier van vertellen is echter boeiend en vitaal. Carina Molier moet zeker de kans blijven krijgen dit door te ontwikkelen, want zij zit op een interessant spoor. Maar dan wel met spelers die graag willen.

Met eenzelfde gevoel als de vorige minirecensent betrad ik het Compagnietheater….
Maar eerlijk is eerlijk, ik had een behoorlijk goede avond. Een fantastische vormgeving, een sterk belangwekkend uitgangspunt, het bij vlagen intrigerende spel en de uitgekiende montage (de geweien) konden niet verhullen dat Carina Molier er uiteindelijk niet is uitgekomen…. Door de real-life-soap heen had ik graag wat meer (wetenschappelijk) denkgoed over de toekomst van onze wereld geproefd. Daar was het uiteindelijk toch om begonnen.
Overigens… ook een gewei voor Ivo van Hove die binnen TGA toch maar de ruimte geeft aan vernieuwende makers als Molier. Hulde!

Na de slechte recensies te hebben gelezen, werkelijk met lood mijn schoenen naar de voorstelling. Natuurlijk kan de voorstelling dan alleen maar meevallen en dat bleek ook het geval, in zoverre dat de gedurfde manier van theater maken zeker een compliment verdiend, het nu en het verleden werden op een listige manier gepresenteerd. Het grote manco van deze voorstelling is het verhaal, er kwam geen enkele lijn van het verhaal naar voren in de voorstelling. Het gegeven op zich, 5 wetenschappers met verschillende versies op de waarheid opsluiten in een Big Brother-achtig huis is interessant genoeg. Uiteindelijk was het grappigst nog de nabespreking met de maakster van de voorstelling. Haar opmerking dat de acteurs moeite met het spelen van een wetenschapper, omdat ik zelf als wetenschapper werk, vond ik bijzonder grappig en ook de mevrouw die liever een voorbespreking van het stuk had gehad, omdat ze er net als zoveel anderen geen touw aan vast had kunnen knopen, zal ik niet snel vergeten.

Dit wordt een hele bijzondere voorstelling!! Dat is het eerste dat je denkt als je binnen komt in het Compagnie Theater. Er staat een groot huis opgebouwd waar je doorheen, omheen en zelfs vanaf het balkon overheen kunt lopen. De acteurs zijn allemaal al in het huis als we binnen komen. En nodigen je uit om ook door het huis heen te lopen. Als we willen gaan zitten vraagt één van de acteurs of we in het huis op een groot bed willen komen zitten. Dit laten we ons geen tweede keer zeggen en we gaan het huis in. Dit was denk een hele slimme zet van ons, want ik denk dat het stuk van buitenaf gezien een stuk minder intressant was geweest. Nu zit je midden in het spel en kun je alles redelijk goed volgen. Er gebeurd erg veel, misschien wel te veel, maar het is allemaal erg intressant. Al met al is het een voorstelling die heel bijzonder is, maar waar een stuk meer ingezetten had. Het viel een beetje tegen!!! Maar toch lof voor dit gedurfde experiment.

Wat een verschrikkelijk lelijke onzin! Geef dit budget en deze tijd, ruimte en vooral deze acteurs aan een theatermaker die wel talent heeft. Wetenschappers in een big brother-achtig huis blijken verdwaalde acteurs in een kijkshop met alleen gebakken lucht in de vitrine. Overbodig hippig gedoe van Molier, voor het laatst hoop je dan, om de lieve vrede op aarde te bewaren.