Het stuk speelt in een ziekenhuis setting. In plaats van gevuld met patienten zijn alle bedden leeg, en zie je de bezoekers daar naast zitten. Deze bezoekers slepen vaak levensgrote poppen mee, het verdriet waar ze onder gebukt gaan. De sfeer die neergezet wordt is heel goed getroffen en zal voor iedereen herkenbaar zijn die iemand verloren heeft aan een slopende ziekte. De gesprekken tussen bezoekers onderling, tussen bezoekers en artsen of ziekenbroeders, allemaal erg mooi en herkenbaar. Gewei. Voor het geval dat we misschien te veel in de voorstelling terecht komen blijft het altijd duidelijk dat het theater is, bijvoorbeeld door te laten zien dat de muren die er staan slechts decor zijn. Behalve het gewei heb ik ook twee halve tomaten toe te kennen. Sommige zaken vielen voor mij niet te decoderen. Waarom droegen de poppen de kleding van de medespelers? Waarschijnlijk zat er een goede reden achter, en dan vind ik het altijd storend dat ikzelf, of iemand van de mensen met wie ik mee was, hier geen ideeen over had.
Daarbij hou ik zelf toch eigenlijk gewoon wel meer van ontwikkeling in een voorstelling. Die laatste twee zaken combineren tot de tomaat.