“Ik” was geweldig, “Haile” niet.

Ik vraag me af waarom ik me eigenlijk een groot deel van deze voorstelling enigszin heb verveeld. Haile Selassie is namelijk een uiterst fascinerende man geweest. Maar daar is in dit verhaal niet zoveel van overgebleven. Pierre Bokma is een terecht veel bejubelde acteur. Maar hier gebruikt hij weinig meer van zijn talenten dan de ruimte die zijn zetel hem geeft. De karakteristieke Orkatermuziek is wél alom aanwezig. Op de duur word je in dit geval echter wel een beetje zenuwachtig van die almaar voortdurende quasi Afrikaanse ritmen. Aan dat soort dingen zal het wel hebben gelegen. Of aan mijn gebrek aan smaak en openheid natuurlijk.

Trouwens: het decor is weer prachtig en Ricky Koole ontwapent. En de temperatuur en sfeer op het Alkmaarse terras waren heel aangenaam.

Voor het eerst sinds tijden dat ik merkte dat het normaal zo enthousiast en altijd braaf applaudiserende Nederlandse publiek, een beetje twijfelachtig was. En ik kan ze niet echt ongelijk geven. De sfeer van de voorstelling was echt geweldig, en er zaten ook echt mooie beelden en mooie momenten in, maar dat is gewoon niet genoeg. Zonder iets meer van spanning, of iets meer verhaal ga je je op een gegeven moment afvragen tot hoe lang de voorstelling ook al weer duurde en of het einde nog ver weg is.

Het ziet er allemaal verzorgd uit, decors, kostuums, muziek en over elk woord of gebaar is nagedacht. Lageveen en Witte hebben op die manier voorstellingen gemaakt die aangenaam licht van toon zijn en handelen over onderwerpen die ons al vanuit de schoolbanken min of meer vertrouwd zijn. Deze keer kiezen ze een exotischer en nogal onbehaaglijk onderwerp: het leven van de Etheopische keizer Haile Selassie. Misschien lukt het daarom niet. Maken de eerste twee delen nieuwsgierig naar de afloop, in het derde deel is de teerling geworpen: de keizer is gek, vrouw en kind zijn dood. Als toeschouwer kan ik slechts mijn schouders ophalen. Een open einde prikkelt de verbeelding misschien meer. Jammer, Koole -fris en vruchtbaar-, en Bokma zijn perfect. Alleen: ik hoop dat de laatste de kans krijgt of neemt om weer eens een ‘gewone’ vent te spelen. Even geen gefrustreerd en verkrampt onderdeurtje.

Waarschijnlijk hebben Lageveen en Witte zich erg verdiept in het leven en de ondergang van Haile Selassie, maar ze vergeten dat met het publiek te delen. Nu vraag je je steeds af of dit ook echt gebeurd is en begrijp je niet precies wat er aan de hand is. Ja, er is een opstand en waarschijnlijk is die terecht, maar hoe zit dat dan? Pierre Bokma en Ricky Koole zijn geweldig, maar de kostuums zijn vreselijk. De muziek gaat op je zenuwen werken maar het decor is juist weer heel ingenieus. Kortom: ik sta nogal dubbel tegenover deze voorstelling, hij lijkt nog niet helemaal af. Daarom toch één tomaat.

Het was een hele zit. En maar denken: is dit een optreden van muzikanten waar anderen doorheen praten of is dit een toneelstuk waar op een hinderlijke manier muziek in gepropt is. Ik ga voor het laatste. Aan het eind van het verhaal was ik volkomen murw geplingd, geplangd en geroffeld. Degenen die me hebben geholpen die lange zit te voltooien waren zonder enige twijfel Pierre Bokma en Ricky Koole.
De scenes tussen deze twee waren vaak vol spanning en ontroering, soms gehinderd door het eerder vermelde geluidsdecor.
Als Haile (Pierre) in zijn beste Noors iets tegen Oona (Ricky) zegt lacht zij zo hartveroverend dat de hele zaal volgens mij wegsmelt, al verstaat niemand er iets van. De kracht van theater. Jammer van het gesjor aan decorstukken, de flauwe grappen en de irritante muziek. Volgende keer graag alleen Bokma en Koole in wat mooie scenes zonder die hele kermis.

Tja, ik vond het een behoorlijk onevenwichtige voorstelling. Eigenlijk heb ik 3 voorstellingen gezien: wachten op Haile, daar is Haile en Haile gaat ten onder. De eerste voorstelling, de kennismaking met het hof van Haile, was een leuke slapstick met grappen en grollen. De tweede over de ontmoeting tussen Haile en zijn aanstaande Noorse bruid, was ook aardig want Pierre en Ricky waren leuk om naar te kijken. In de laatste voorstelling, over Haile’s ondergang, ging het behoorlijk mis. Ineens werd het duister en grimmig, en moest de waanzin voelbaar worden. Pierre moest het allemaal alleen doen. De rest van het ensemble had ik al 40 minuten niet meer gezien omdat zij bezig waren met het produceren van xylofoon muziek. Tegen het eind begon die muziek me behoorlijk de keel uit te hangen. En het stuk wilde maar niet afgelopen zijn.

De voorstelling begint grappig met het eindeloze wachten op de introductie van Pierre Bokma als keizer Haile. Ouderwets Orkaterig met Geert Lageveen en Leopold Witte op het randje van flauw en verheven. Ricky Koole is de buitenstaander door wiens ogen wij de maffe hofhouding zien.
De opkomst van Pierre is een mooie anticlimax, maar dan wordt het ineens een hele andere voorstelling; een romantisch steekspel tussen Bokma en Koole. Mooi, maar Pierre krijgt wel erg veel ruimte om zich te laten gaan. Tenslotte volgt nog een derde deel, waarin het decor wordt afgebroken, de muzikanten heel hard op hun xylofoontjes slaan, Koole’s personage dood blijkt, Lageveen en Witte niet meer meedoen en Bokma zich echt gaat aanstellen. Het is interessant om te zien hoe zo’n aardige voorstelling zich zo in de soep draait, maar echt een aanbeveling is het niet.