Ik volg de trend hier om alle voorstellingen in één minirecensie te bespreken. Ook omdat de verzameling meer zegt dan een geweitje voor het geweldige paarde-bloesje van Michel Sluysmans in ‘Acné’ of een tomaatje voor het verstoppen van de metronoom bij ‘Hoe’. Om te beginnen gewei voor de lieve flyers en de totale ver-Annetting van het Appel-theater. Ook voor het lef om je geschiedenis neer te zetten. Maar dan die geschiedenis. Jezus, jongens wat zijn jullie serieus! Het klopt hoor wat jullie doen, maar nou even minder perfectionistisch zijn. Alle spelers kunnen goed acteren, alle lichtstanden bespelen de ruimte, alle teksten hebben betekenis. Het is een theater-bastion. Had bij ‘Nijinski’ de ramen lekker open gelaten: licht, lucht, adem. Zoveel betekenis past niet in zo’n kleine zaal, erger nog het vervlakt. Iets meer ruis graag en wat je dan echt wil zeggen dat dan helder.

Een nieuw gezelschap…vers van de Amsterdamse Theaterschool! Ze presenteren zichzelf aan de hand van de voorstellingen die ze de afgelopen jaren hebben gespeeld…goed idee! Het zijn alledrie voorstellingen waar je niet zomaar een oordeel over kan hebben; je moet ze laten bezinken en erover nadenken. Ze blijven in je hoofd zitten. Knap acteerwerk en goede regie..kortom een veelbelovende start! Na het zien van voorstellingen uit hun verleden ben ik erg benieuwd naar de toekomst…