Drie keer eerder zag ik een voorstelling van Ontroerend Goed. En die bevielen me alle drie. Heel goed zelfs. Heftige voorstellingen waren dat. Indringende ook. Vooral door de interacties met het publiek. Maar dit? Een voorstelling over de evolutie, van het zwarte gat tot nu, zo’n veertien miljard jaar in ruim anderhalf uur. In omgekeerde volgorde. Nee, dat valt me behoorlijk tegen.

De beginmonoloog van Charlotte De Bruyne is nog wel sterk, en het slot, het kosmologische deel, is wel aardig om te zien. Maar het grootste deel van wat de zeven acteurs (vier uit Gent en drie uit Australië) laten zien en horen, heeft weinig diepgang en is erg voorspelbaar. En is nogal kitscherig.

De muziekkeuze is daar een goed voorbeeld van. De recensent van het Vlaamse Veto zegt het zo: ‘Meteen daarna (na een track van Fuck Buttons) wordt het contemplatieve sfeertje verder ontwikkeld met Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt. Steeds mooi wanneer we die poignante compositie te horen krijgen, maar we moeten er wel bij vermelden dat we waarschijnlijk ook tranen van ontroering in de ogen zouden krijgen als iemand het nummer onder een aflevering van Kiekens zou monteren.’

Je kunt af en toe lachen (in het begin), en je kunt er wat van opsteken. Voor scholieren mogelijk toch een redelijk geslaagde voorstelling dus. Hoewel. Misschien zouden die het ook wel saai vinden, net als ik. Maar goed, er zijn geen scholieren. En zo gek is dat niet, want nergens in de informatie van de Stadsschouwburg Amsterdam staat dat het om een voorstelling voor jongeren gaat. Ook niet op de website. Pas als je je kaartje hebt gekocht, kun je het zien. Pas daar staat, achter de voorstellingstitel, (14+).