Drie keer liegen is scheepsrecht. Het Land is een goed geschreven stuk over een dokter, zijn vrouw en een aangreden studente en over hoe leugens hen bij elkaar houden. De dokter was verslaafd, de vrouw is patient en de studente de maitresse en medeverslaafde. Dit wordt allemaal duidelijk doordat ze elkaar leugens vertellen. Want niks van de dingen die ze vertellen zien we gebeuren. Er gebeurt eigenlijk niks, het is al gebeurd. Misschien was het een beetje stil in de zaal, weinig actie op het toneel, maar ik vond het mooi. In een decor dat wel Suburbiaans genoemd mag worden met ‘iets op de vloer’ en een laaghangende lamp.

Mooie kleine voorstelling in ‘het paradijs’ van de Koninklijke Schouwburg. Op een gegeven moment weet je niet meer wat de waarheid is en word achter ieder woord/zin iets anders gezocht. Iedereen probeert de situatie naar haar/zijn hand te zetten. Zeker de moeite waard om heen te gaan.

Weer een mooie voorstelling gezien van Suburbia uit het randstedelijke Almere. Eerder al tot grote tevredenheid Witte Nachten (Dostojevski) en Het Eenzame Westen bezocht, dit keer een tekst van Martin Crimb.
Het is Albert Lubbers weer gelukt (1 gewei)om op een toegankelijke en ontroerende manier gewone mensen in bijzondere omstandigheden te laten worstelen, door zijn acteurs en de tekst het werk te laten doen (ieder een gewei).
Wat is het toch heerlijk om meegenomen te worden in een verhaal. De personages liegen al veel tegen elkaar, maar door de voor meerdere uitleg vatbare versies van de anekdote, vraag je je af of niet het hele verhaal gelogen is. Heerlijk. Naar het theater ga je om voor je ogen bedonderd te worden.
Som der delen, 1 gewei.
Een tomaat voor de krakende splintervloer in de kleine zaal Bellevue en de lage publieksopkomst. Dit verdient meer.