Ronduit heerlijk. Twee meiden, spelend met de (niet bestaande?) grens tussen publiek en theater. ‘Ze doen niets’ fluisterd de een hogelijk verbaast en een beetje verlegen tegen de ander. ‘Zal ik dan maar eerst?’.
Vooral het beeld van de oorlog gaat erg naar binnen. De een verteld enhousiast over de prachtige foto’s die ze kan maken, de fantastische composities die het geweld opleveren terwijl de ander klein wordt, stil, zonder woorden smeekt, om stilte, rust, stoppen… En een bijna cabaretesk hilarische met gebarentaal verduidelijken van het plot. Dan zap je naar een idiote playbackshow met de zelfmoordpistolen als mic. Ook heel pijnlijk! De tekst verplicht je bijna om er later op de avond nog eens over door te praten. Ik heb genoten! Eén tomaat voor het publiciteitsmateriaal: dat dekt de lading totaal niet!