Een mooie voorstelling, die de moeite waard was om naar Antwerpen af te reizen. Een beklemmend bijzonder toneelstuk.
Waar de afstandelijkheid tussen de familieleden nog eens door de spiegels werden benadrukt.

Marius von Mayenburg schreef het, Luk Perceval regisseerde het en Het Toneelhuis speelde het. Zoveel kwaliteit in drievoud, dat moet wel goed zijn - dacht ik. Nou, de ‘scenografe’ verdient inderdaad een dik gewei. Het oogt allemaal prachtig. En nóg een gewei omdat de crew uitstraalt er voluit in te geloven. Nou, ik nog. Want jammer genoeg is bovenop de toch al ontzette taal van Von Mayenburg, bewust (?) letterlijk de verstaanbaarheid door een combine van ruraal dialect en ratelende dictie, om zeep geholpen. Ik las dat ik gisteravond een café, een damestoilet, een exhibitionist, een huwelijk, een begrafenis en ‘de stem van de nieuwe generatie” voorbij heb zien en horen komen. Dat ziet er dan somber voor me uit. Want mij is het ontgaan.
Maar evengoed vind ik het eeuwig jammer dat de vermoedelijk beste regisseur in het Nederlandse taalgebied, van in ieder geval de beste productie van de jaren negentig ín het Nederlandse taalgebied (Ten Oorlog), naar een vreemd taalgebied gaat uitwijken.