Wat een prachtig stuk is dit toch. Het model was een historische heksenjacht in 1692, Miller maakte het om te reageren op een toen actuele politieke situatie (McCarthy), en zonder dat het actualisering nodig heeft is het nog steeds een politiek stuk over ideologie, leugens en manipulatie. Wat een dramaturgische hoogstandjes! Elke twee minuten draait je visie op een personage of stelt een nieuwe gebeuertenis of onthulling allles wat voorafging in een ander daglicht. In inderdaad een prachtige transparante vorm speelt Het Nationale Toneel bij tijd en wijle heftig ingeleefd, wat elkaar niet niet bijt maar de voorstelling toont als voorstelling, een extra kader dat afstand en helderheid schept. Het begin zet je meteen op scherp: een krachtige meerstemmig gezongen “psalm”. Een mooie groep acteurs, met indrukwekkende prestaties van oa Pauline Greidanus, Wim van den Heuvel en de mij onbekende Manoushka Kraal en Urmie Plein (de laatste in een kleine, maar haarzuiver gespeelde rol). Wat Bram van der Vlucht doet is retorisch prachtig en perfect getimed, en zijn twijfel geeft hem zelfs relief, maar zou werkelijk geloof in dit specifieke systeem hem niet interessanter maken? En de dominee van Peter Tuinman is wel erg karikaturaal.

Dit beroemde stuk van Arthur Miller gaat over een werkelijke, historische heksenjacht, in 1692, in Salem, Massachusetts. Maar de schrijver gebruikt die geschiedenis als metafoor voor een “heksenjacht” in zijn eigen dagen, de communistenvervolging in de jaren vijftig in de Verenigde Staten o.l.v. de senaatscommissie McCartney. Dat moet je wel even weten, want anders lijkt de problematiek van het stuk aanvankelijk wel wat ver van je af te staan. En dan nog. Maar als het stuk vordert, begin je de intriges en kuiperijen te herkennen die er in allerlei situaties en in alle tijden zijn, en waar je zelf ook wel eens in terecht bent gekomen - of gegarandeerd nog eens in terecht zùlt komen.
Uiteindelijk boeide dan ook het stuk me wel - maar waar ik werkelijk heel gelukkig mee was, dat waren de vormgeving en het spel. Fantastisch. Die vormgeving: een net iets verhoogde vloer, een paar kerkbanken, en verder alleen helder zichtbaar licht, de spelers die niet in de scène betrokken waren zichtbaar op de achtergrond, een kledingrek aan weerszijden - zo heel eenvoudig, daar hou ik van! En dan ook het spel, juist bij zo’n modderige intrige, helder en overduidelijk en zonder allerlei opsmuk. Mooi ook zo’n groot gezelschap, 17 spelers, en in een combinatie van oudere ervaren acteurs (Bram van der Vlugt, Peter Tuinman, Peter Bolhuis, Wim van den Heuvel) en juist hele jonge, frisse (Wendell Jaspers, Tonje Langeveld, Pauline Greidanus). En dan met Jochum ten Haaf als de held - overtuigend. Dit is toneel!

De voorstelling gezien in Amsterdam.Wat een acteurs!!,prachtig om te zien hoe zoveel verschillende generaties toneelspelers met zijn allen een nieuwe speelstijl kunnen creeren op een houten vloertje van 5 bij 5!!!!.
Maar waar ik echt overdonderd door was, was het spel van de jonge actrice wendell jaspers als abigail…wat een uitstraling en een talent..Dit wordt een hele grote!!
Wie ook al haar sporen heeft verdiend, en voor mij al een van de groten is, is pauline greidanus, een van de vaste actrices bij het nationaal.Zij heeft mij tot tranen weten te roeren met haar kwetsbare en ontroerende spel, ook zij weet er net zoals jaspers het maximale uit te halen.Ook Jochem den Haaf speelt de sterren van het firmament.

Maar ook de oudere generatie weet van wanten in dit absurdistische wrede stuk: Bram van der Vlught alsmede Nora Kretz zijn twee van de titanen in de strijd om verlossing.
GA DIT ZIEN!!!, een stuk wat de tand des tijds zeker doorstaat