Aan de acteurs ligt het niet: mensen als Helmert Woudenberg en Porgy Franssen kun je om een boodschap sturen. Aanvankelijk lijkt het dan ook op een wat wrange komedie uit te draaien waarin enkele mannen zich op de afdeling hartbewaking van een ziekenhuis bevinden. Maar al snel mengt de realiteit zich met dromen of hersenschimmen en is er eigenlijk geen touw meer aan vast te knopen. Het ene moment zit men in een vliegtuig dat naar Bremen gaat, of toch niet, het volgende moment zit er eentje met de verpleegster boven in het rek dat tussen wat musici en de acteurs staat, dan ligt men weer keurig in de ziekenhuisbedden en zingt aaaaaaah. De teksten helpen je ook al niet om er iets van te begrijpen en dan kijk je maar eens steels op je horloge.

Wat zou ‘t toch leuk zijn om weer eens die onbedwingbare lust te hebben een staande ovatie te geven. En later nog eens na te genieten…

eigenlijk is dit nog niet eens een try-out, maar een veelbelovende geënsceneerde lezing. Vier oude rotten in het vak (o.a Pierre Bokma en Porgy Franssen) dragen de gloednieuwe tekst van Daniël Samkalden voor vanuit ziekenhuisbedden. Gemor, geklaag en flirts met de zuster (Wendell Jaspers) behoren tot de dagelijkse gang van zaken op deze afd. voor hartpatiënten. ‘Hartfalen’ blijkt algauw een tekst met teveel vaart voor een ziekenhuis: Een surreële speling van het lot transformeert de afdeling tot een vliegtuig, onderweg naar Bremen… Een mooie uitdaging voor Orkater om dit volgend seizoen ensceneren!