Wat een fantastisch theater!! Waarom zijn er in Nederland maar zo weinig theatermakers die begrijpen dat je het voor drama niet zo ver hoeft te zoeken. Een zóó herkenbare situatie dat het af en toe eng is maar vooral ook zeer vermakelijk. Keihard en bloedstollend snel schieten de acteurs op elkaar met de vlijmscherpe teksten van Peer Wittenbols, om vervolgens te worden afgewisseld door de mantel der liefde.
Deel drie van de trilogie van het verlies, en verlies is er. Vrienden verliezen elkaar, hardwerkende mensen verliezen hun baan, principes eindigen in het riool, een reclamebureau gaat ten onder aan z’n eigen succes, het staat allemaal zo dichtbij en wordt zo overtuigend gespeeld dat je vergeet dat het zich tussen de vier muren van een (overigens schitterend) theater afspeelt. En dat gebeurt mij helaas niet vaak.
Hoogtepunten zijn er voor Juul Vrijdag, die zo verschrikkelijk mooi het woord liefde in beeld brengt dat je van binnen warm wordt, voor Ad Knippels, die schitterend weet te balanceren tussen opkroppen en het eruit gooien, die spanning tot op de achterste rij voelbaar maakt.
Hoe onvoorwaardelijk mag vriendschap zijn, hoe onvoorwaardelijk mag liefde zijn. Je ziet het voor je ogen allemaal gebeuren. Je wilt erin stappen en ingrijpen, je wilt er een schoppen, je wilt er een omhelzen maar het spel is in handen van de mensen op het podium en je kan er niets aan doen. Langzaam glipt alles waar twaalf jaar aan gewerkt is uit de handen van de zes medewerkers van het bureau.
En dan is er ook nog Freek Brom. Vanaf het moment dat hij, als eerste, binnenkomt is het decor geen decor meer, zijn de teksten niet meer geschreven en is er geen ontkomen meer aan. Dit stuk neemt je mee, houdt je vast en er kan ook nog volop gelachen worden, want lachen is herkennen.

De hele weg terug in de trein heb ik mijn best gedaan mijn woede tot bedaren te brengen en de positieve punten van deze voorstelling te zoeken. Dat was onmogelijk voor me.Mijn god wat een AFSCHUWELIJKE SHIT!!!!!!!!!!!! Ik voel me zwaar beledigd als toeschouwer. Peer Wittenbols heeft een arrogante verschrikking geschreven en de acteurs(Freek Brom een beetje uitgezonderd)denken weg te kunnen komen met het vertonen van oppervlakkige trucjes en zelfingenomen afstotend spel. KAN DIE AD KNIPPELS WEG VAN HET TONEEL?!?!?!!!!!!! Hij kijkt de godganse tijd stiekum in het publiek als hij niet aan het woord is en overact onbegrijpelijk. Deze getraumatiseerde soldaat, ongeloofwaardig in taal gezet door Wittenbols maakt hij nog eens duizende malen ongeloofwaardiger met zijn gemaakte grote zaal acteren en het willen scoren bij het publiek door krampachtig overdreven een soort van randdebiel neer te zetten. Hij plast in zijn broek alsof hij bij het plaatselijk amateurtoneel in een onderbroekenkomedie staat. Ach wel ja joh de inhoud van het stuk of van zijn rol kan hem toch niets schelen als ze maar om hem lachen. Ik vind deze voorstelling het meest verschrikkelijke wat ik in jaren heb gezien. AAAAAAAARRRRRRRRGGGHHH!!!!!!!!!!