Verdriet. Het verlies van een kind. Een scheiding. Nog meer verdriet dus. Zij zwelgt in eerste instantie in dat verdriet en blijft in het verleden hangen. Hij richt zich op de toekomst. De moraal van het verhaal is natuurlijk dat je in het hier en nu leeft. Met deze erg korte samenvatting doe ik geen recht aan de tekst van Lot Vekemans, dat realiseer ik me. Je kunt weliswaar regelmatig de lasnaden van het schrijven zien, toch is het (blijkbaar) een pakkende toneeltekst. Want de voorstelling boeit de volle anderhalf uur.

Volgens Hana Bobkova is een slecht geschreven toneeltekst uitstekend materiaal voor een fantasievolle, surrealistische aanpak (zie haar recensie van De City in TM van mei 2010). Zou je dat ook om kunnen draaien? Johan Simons’ regie van Gif is sober en realistisch. Mag je daaruit dus afleiden dat hij super tevreden was over de tekst van Vekemans? En dat hij daarom maar helemaal heeft afgezien van fantasie en surrealisme? Jammer (want ik hou wel van een verrassende aanpak).

Uiteindelijk is het niet de (toch wel redelijke) tekst en ook niet de (toch wel iets te degelijke) regie, maar zijn het de kwaliteiten van de acteurs die voor mij de doorslag geven. Elsie de Brauw (als ‘zij’) is meesterlijk in de manier waarop ze veranderende stemmingen verbeeldt. Maar ook Steven Van Watermeulen (als ‘hij’) staat behoorlijk zijn mannetje als het op subtiel acteren van verdriet aan komt (al is het maar door steeds op het juiste moment vochtige ogen te krijgen).