Cyrus Frisch heeft gewoon een stukje gemaakt, ik wil en verwacht meer van de man wiens voorstellingen mij zo enorm boos maakten. Geweien voor het effect, prachtig hoe mijn hersenen zich helemaal kapot werkten om aan het te weinige licht te wennen. Maar de poezie van de beelden die ik bij het licht van een sigarettenpeuk maak, is duizend maal wreder, gevaarlijker en spannender dan het beeld van de uitsmijter.

Wauw. Wat een heftige, fysieke ervaring is dit zeg.
De tekst is poetisch en gevaarlijk, het spel is zeer geconcentreerd en muzikaal, het dekor prachtig en het slotbeeld brand zich in je kop alsof het erin geetst wordt met een hete naald.
Na afloop blijft de zaal zitten. Wat is hier gebeurd.
Gharb marokkaans voor het westen waar de zon ondergaat, de duisternis waar je op andere zintuigen moet vertrouwen. Inderdaad. Meer uitleggen zou zonde zijn. Gaat het zien!