Sanne Vogel groeit en wordt beter. Gemeen genoeg valt daardoor meer op wat de zwakke plekken in haar spel en in deze voorstelling zijn. Veel logistiek gedoe met microfoons en rekwisieten wat spel in de weg zat. Microfoon was dramaturgisch wel te verantwoorden keus maar gaf voor mij te veel afstand. Veel tekstfoutjes, jammer. Verder twee goede onderwerpen in een voorstelling, dat is er een teveel. Supergoeie projectorscene straalt in een voor de rest warrige avond; simpel helder idee en prachtig spel, dat had wel een uur mogen duren. Kill your darlings Sanne!

Gesloten hoofd gezien op 1 december, de premiere van sanne vogel haar nieuwe monoloog.
een wonderschone, warme, mooi geschreven voorstelling.
sanne op die avond zoekende naar verfijning in het toch nog ruwe stuk. de voorsteling is vrij open, waarbij emotieverkeer van speler naar publiek voelbaar was.
De situatie van de dove hoofdkarakter wordt warm geschetst, de liefde is voelbaar, daarom is de onthutsende ontknoping onverwacht en pijnlijk.
Maar het verhaal komt binnen en het is aan ieder hoe die dat opvangt. Zelf was ik geemotioneerd en zag ik in deze voorstelling een nog mooiere toekomst.
Ik zou het graag, later, nog eens willen zien.
opmerking over de try-out recensie; de premiere was goed en liep vrijwel moeiteloos, de try-outs hebben het laten groeien, misschien moet je het later nog een keer zien en dan kijken of voor jou het grote hoofd, gesloten hoofd is geworden.
sanne: toi met de volgende keren.

1 gewei voor de oorspronkelijkheid, de toch hier en daar wel aardige ideeën en het lef om er toch mee op de planken te gaan.
De rest: Zichtbaar zenuwachtig en struikelend over tekst en requisieten zet Sanne Vogel een slecht voorbereide en warrige monoloog neer over een doof meisje. Totaal overbodig trekt ze een heel arsenaal aan theatrale middelen tevoorschijn. Ik bedoel, ik weet dat een schoorsteen kan roken, maar dan hoeft er niet gelijk een rookmachine aangezet te worden, terwijl dat verder voor het verhaal geen enkele betekenis heeft. Uiteindelijk gaat het er om of de maker weet wat ‘ie aan het doen is op toneel, en dat weet Sanne duidelijk niet. Diverse problemen doen zich voor, van het vergeten van tekst tot wasmachines die niet aangaan, kinderwagens die onbedoeld gaan rijden en onderuit gaan op een glad schuin aflopend decor-dak terwijl het applaus klinkt, maar Sanne deed er niets mee, corrigeerde slechts stuntelig en liet de veel te langzaam gemonteerde voorstelling door haar vingers glippen. Een voorstelling dat me overigens qua gegeven wel maar qua verhaal niet erg kon boeien. En het was de laatste try out voor de premiere… Jammer.

Godverdomme, wat kan Sanne Vogel mooi schrijven! En spelen. Ook dit wat lugubere sprookje zit vol prachtige taalvondsten. Voor de liefhebber van het betere intuitieve theater.