Zes dansers in een aarden wal, hypnotiserende muziek van Philip Glass. Eerst ontdekken de dansers zichzelf, dan elkaar, dan de muur van aarde. Dansend, zwetend en zwoegend werken zij zich in een slopend uur naar buiten, als metafoor voor de strijd tegen de materie en om het bestaan.

Elke spier in mijn lichaam spande zich bij het zien van zoveel arbeid. Ik wilde de dansers helpen uit te breken, hun uit hun lijden verlossen. Zittend op een comfortabele stoel werd ik één met de dansers, opgesloten in de aarden wal. Ik voelde hun moeheid. Ik voelde hun doorzettingsvermogen. Ik voelde hun pijn. Een groter compliment kan ik de dansgroep niet maken.

Twintig jaar geleden maakte Krisztina de Châtel Föld, Hongaars voor aarde, het stuk voor het Holland Festival. Het succes blijkt uit het feit dat de voorstelling meerdere malen is teruggehaald. De uitvoering in de Rotterdamse Schouwburg was de laatste in een nieuwe reeks. Voorlopig de laatste, laten we hopen, dat maar zoveel mogelijk mensen de kans krijgen deze schoonheid te zien.

Adembenemende dansvoorstelling, deze (nu al) klassieker van de Châtel. Prachtige beelden op de stuwende muziek van Philip Glass. Ontroering, kippevel, alles waarvoor je naar theater gaat. Ik mag maar zes geweien geven,dus voor elke danser één.