Heel mooie muziek, vind ik. Goed uitgevoerd ook, denk ik (want dat is mijn afdeling niet). Met zang van Jeroen Willems en Marleen Scholten, begeleid door vier leden van Asko|Schönberg. Van de muziek heb ik dus wel genoten. Maar het is muziektheater, geen concert. En als voorstelling vind ik het niet zo geslaagd.

Misschien dat het idee ‘de indiaan in John Dowland bevrijden’ tijdens het maakproces handig is om de creativiteit op gang te brengen. Als er tenminste iemand is die er voor waakt dat het niet te melig wordt. Blijkbaar is dat onvoldoende gebeurd. Want dat indianengedoe (de musici hebben bijvoorbeeld zwarte pruiken op waarmee ze op indianen moeten lijken) is heel even leuk. Maar op den duur wordt het een beetje kinderachtig en gaat het me steeds meer storen. Ook al die veren op het hoofd van Jeroen Willems zitten hem bij het zingen meer in de weg dan dat het theatraal iets toevoegt.

Annelies Verbeke lijkt ook niet echt raad te hebben geweten met dat thema. Het lijkt wel of die indianen voor haar meer als beperking dan als ‘bevrijding’ hebben gewerkt bij het schrijven. Er zijn mooie zinnetjes, dat wel, zoals deze: ‘Hij houdt wel erg van tranen Dowland, niet? Hij stuurt ze voort, hij laat ze los en uit. Het lijken wel honden, zijn verdriet.’ Maar de tekstbijdragen van Verbeke brengen niet echt lijn in de voorstelling. En de opmerkingen over de cultuur van de indianen waar ze mee strooit, zijn soms wel erg van dik hout.