Tussen mij en John Fosse gaat het gewoon nooit goed komen. Maar als er een voorstelling was geweest die me over de streep had kunnen trekken was het deze geweest. Scherp geregisseerd en knap tekstbehandeld, maar het blijft voor mij te zwak, teveel Ibkett (of Becksen). En jammer dat Ivan Walhain niet iets gevaarlijker was, hij bleef vooral beklagenswaardig, maar dat kan de avond wezen.

In “er gaat iemand komen” staan een man en een vrouw op het punt hun oude, nieuwe huis te betrekken. Volkomen afgelegen, in de stille ruimte van Noorwegen. Waar toch nog een buurman, de verkoper van het huis, opduikt.

Zo ruimhartig als Jon Fosse stiltes heeft ingebouwd, zo karig is hij met woorden. En wát gezegd wordt is erg minimalistisch. Waar je bovendien op zich niet veel wijzer van wordt. Een tergend langzaam stuk.

Maar spannend. Tussen wat de personages loslaten en hoe ze dat doen zit spanning. Er wringt van alles, laten ze merken. Ze laten een scala van menselijke emoties zien die het verhaal vertellen dat door die paar rituele zinnen gecamoufleerd moeten worden.

De acteurs? Alle drie uitstekend, met als verrassende uitschieter Laura Mentink.

Mooie voorstelling gezien in Maastricht. Naar mijn weten de eerste keer dat dit stuk in Nederland word opgevoerd. Spannend door intrigerende stiltes. Een gewei voor het lef daarvoor om die ruimte te pakken. Dat Bart Klever goed is wist ik al maar in deze voorstelling komt zijn techniek en talent mooi samen. Grootste verrassing van de avond vond ik Laura Mentink. Wat een dijk van een actrice is dat zeg. (van welke toneelschool komt zij, had nog nooit van haar gehoord.) Het enige jammere van de voorstelling vond ik het feit dat Iwan Walhain mij niet verraste. Hoewel leuk geprobeerd kan ik me niet aan het idee onttrekken dat hij telkens probeert te scoren bij het publiek. terwijl dat volgens mij echt niet nodig is(hiervoor een tomaat). Kortom mooie regie van Alexandra Koch. Ook de geluiden van buiten werkten zeer sterk. Had zelfs op een gegeven moment het idee dat de techniek geinstrueerd was.

Een voorstelling waar het om de tekst gaat. Het stel wil zo graag alleen zijn, en zegt het zo vaak, dat je op je klompen aanvoelt ‘dat er iemand zal komen’ De tekst bestaat voornamelijk uit herhalingen van de zinnen. Wat een komisch als wel een irritant gevoel geeft. Toch een aardige voorstelling.