Zet onder de bewegingen van technici die een set opbouwen goed gekozen muziek en het lijkt een choreografie, het wordt een voorstelling. Het is inmiddels vijf kwartier na het aanvangstijdstip dat in het programmaboekje staat, we hebben de uitgebreide soundcheck van deze groep uit Manchester inmiddels gehad, en we hebben de laatste tien minuten gekeken naar Fiona Wright, die zich bij wijze van test op aanwijzingen van een lichttechnicus over het toneel verplaatst, van spot naar spot. Terwijl ze ons ondertussen vertelt over haar verleden, en over haar ambitie om zangeres te worden. Na vijf kwartier dus wordt een begin gemaakt met het leggen van de vloer.

Weer wat later, als de vloer ligt, worden daar drie stoelen op gezet. De voorbereidingen voor de voorstelling lijken hun voltooiing te naderen. John Kilroy, die ons ongeveer een half uur eerder vertelde over zíjn verleden, over zijn inmiddels afgesloten carrière als danser (en over zijn relatie met een danseres), terwijl hij zijn gitaar stemde, en daarbij wat flarden van songs ten gehore bracht, John dus, is zijn spullen alweer in aan het pakken. Het lijkt erop dat het afbouwen van de set al begint, terwijl het opbouwen nog niet helemaal klaar is. Er lopen twee toeschouwers de zaal uit.

De voorstelling die nooit begint, duurt bijna twee uur, tien minuten langer dan was aangekondigd. Voor mij had het nog wel langer mogen duren. Want hoewel het idee niet origineel is, ben ik onder de indruk van het meditatieve ritme van de bewegingen en van de filosofische kracht van de teksten. Met als hoogtepunt die prachtige in de toekomst verdwijnende monologen aan het slot. Waarin de acteurs ons, terwijl het toneel al weer bijna leeg is, ze rollen de laatste kabels op, waarin de acteurs ons meenemen naar hun toekomst. Te beginnen bij waar ze vanavond iets zullen gaan drinken tot uiteindelijk tot ver voorbij wat mogelijk is. (Gezien tijdens Noorderzon)