Bij het zien van het decor (stijlvol gemeubileerde huiskamer) verwachtte ik een traditionele opvoering van Agatha Christies “10 kleine negertjes”. Dit was waarschijnlijk ook wel de bedoeling van Mette Bouhuis, maar omdat de acteurs niet altijd even goed op elkaar ingespeeld leken was het spel dikwijls chaotisch. Hoewel het verhaal van de 10 gasten op een onbewoond eiland die één voor één sterven wel gevolgd werd, miste het stuk de diepgang van het boek. Wel had de voorstelling een verrassend einde! Erg mooi was ook het achterdoek, een bewolkte lucht met de realistische kleurschakeringen. Natuurlijk, zoals dat hoort bij een thriller, bleef er ook nog iets onopgelost: waarom was er gedurende de voorstelling een spot gericht op een hondenkop middenvoor op het toneel?! Al met al is “En toen waren er nog maar…” een vermakelijke voorstelling voor een avondje uit, maar hoogstwaarschijnlijk een tegenvaller voor degenen die het boek al gelezen hebben.

Een prima theateravond. Ik was even vergeten dat theater ook gewoon heerlijk entertainment mag zijn. Tussen alle hoogdravende experimentele theatervormen, vind je weer eens een stukje nostalgie.
Het stuk heeft vaart, humor en spanning. De personages zijn niet allemaal even stabiel gespeeld, maar weten mij wel te boeien. Het verschil tussen een theateracteur en cabaretiers is wel duidelijk. Toch weten de twee mannen soepel te spelen en brengen humor mee vanuit hun genre. Een prachtig decor zorg voor een gouden randje. Agatha is back!

Wij hebben in Theater Tamboer in Hoogeveen genoten van deze voorstelling!
Weer eens heel iets anders dan de andere toneelvoorstellingen die we zagen.Geen klucht en geen experimentele voorstelling heel toegankelijk.
Tot op het laatste moment blijft het gissen wie de dader is.
De Agatha Christie sfeer is voelbaar, heerlijk.
Echt een leuke avond uit. Wij vonden het de moeite waard.

Het zal wel een niche in de toneelmarkt vullen. Een jong bedrijf “Het Thriller Theater”,wil op de valreep in een oude behoefte voorzien, daarbij mikkend op een publiek van in de zeventig en risicoloze bedrijfsavondjes; dat publiek zal er ongetwjfeld een leuke avond aan beleven.
Prententieloos is het, maar is het ook goed?
Een mottenballen stuk met een hoog zwart-wit tv gehalte in deze tijd enigzins geloofwaardig en onderhoudend op de planken zetten, nee dat lukt niet echt.
De regie worstelt wat met koddigheid en vaart maar betaald daarmee in het ondergraven van het genre. Spannend wordt het nooit. Het stuk wordt bevolkt door archaïsche stereotypen zonder enige diepgang en dat vraagt toneelpresence van de spelers. Tom de Ket, duidelijk zoekende, wisselt zo vaak van speelstijl dat zijn karakter onherkenbaar wordt. Sandra Mattie speelt te opgeschroefd.
De generaal is de vertrouwde Houwdegen.
Het stuk ontbeert duidelijk een traditionele Ster-acteur.
De filmische suspense-geluiden, de wind die de glasloze ramen open doet waaien, een goed gelovig publiek zal er wel voor gaan.