Griekse voorstelling met koor uit Albanie die klaagliederen zingt. Ik wist vantevoren wel dat ik niet in de polonaise de zaal ging verlaten maar jongens toch dit was nu ook weer niet nodig. Ik heb ongeveer een uur zitten kijken naar iets doods. Al is de tekst goed en vond ik dat de spelers het ook goed deden was het totaal rood op rood op rood. Zware tekst, zwaar spel, zware muziek, waardoor de voorstelling vlak werd en aan persoonlijkheid ontbrak op de Albanesen na. Nog een tik op de billen voor de vormgeving. Deze was voor zowel de spelers als voor het publiek een obstakel (zichtlijnen!)en niet echt een toevoeging.

Het is al weer een tijd geleden dat ik zulke pretentieuze onzin heb gezien. Albanese zangers, piep-knars-knor-geluidjes, een hip decor, een loodzware vertaling, een declamatoire jaren 50 speelstijl en actrices in wufte jurkjes. En dat alles zonder enige noodzaak, logica of samenhang. Al na een kwartier begon ik me af te vragen hoe ik dit nog een uur ging volhouden. Elektra is nog steeds een goede tekst, die ook nu nog relevant kan zijn. Maar dan moet je wel KEUZES MAKEN, een betere vertaling kiezen en een speelstijl gebruiken die we niet sinds 1969 achter ons hebben gelaten. Dan heb je kans dat je het publiek bij de voorstelling betrekt, in plaats van hen door een zuurstofarm geheel op een grote, koude afstand te houden.