Gisteravond Eiland gezien. Strakke regie, muziek, spel en decor lopen in elkaar over. Een breed scala aan gebeurtenissen en contacten die in steden plaatsvinden komen in krap vijf kwartier voorbij. Inventief decor, dat ondanks de eenvoud blijft verrassen. Er ligt in de voorstelling een lichte nadruk op de grauwheid van de stad en het bestaan. Wellicht hoort dat bij het beeld dat over de stad bestaat, wellicht is het ook interessanter om uit te beelden. Toch vinden er in die stad ook veel mooie dingen plaats. Misschien had dit contrast wat sterker aangezet kunnen worden, zowel naar het positieve als het negatieve, waardoor het geheel nog krachtiger wordt. Verder wonderlijk dat de zaal minder dan half vol zat, tomaat voor de Haarlemmers, die een interessante en mooie voorstelling als Eiland blijkbaar links laten liggen!

Ik heb niks met bewegingstheater, en nog minder met mime. Dacht ik. De voorstelling Eiland heeft me bekeerd. Wat een prachtig stuk, wat een mooie mensen en wat een intrigerend decor. De opening is ijzersterk en kreeg zelfs de vele ckv-ers in de zaal stil. Met de eerste man-met-koffer begint vijf kwartier puur theaterplezier. De groepsscenes zijn indrukwekkend, de een-tweetjes vaak ontroerend.De kleine (regie-)vondsten die steeds opduiken zijn geweldig. Ik ben om, geen woorden maar daden!

Het duurde maar vijf kwartier, maar ik had alle tijd om te denken aan “Die Stunde, da wir nicht von einander wussten” ( Peter Handke), de 100 kilometer die me scheidden van mijn slaapplaats en de volgende voorstelling die we gaan zien. Echt geboeid was ik dus niet. Dat ligt aan mij. Maar toch twee tomaten om me op te luchten! Daar staat tegenover dat er in het mozaiek waar de voorstelling uit bestaat, heel knappe staaltjes te zien waren. De choreografie in het eerste deel bijvoorbeeld. De act van de gebochelde, vooral. En de georkestreerde kakofonie van talen. Het licht en het decor niet te vergeten. En natuurlijk de aanstekelijke slappe lach van één van de toeschouwsters. Ongetwijfeld is er ook veel spiritualiteit voor mij verborgen gebleven. Dus, voor al die, niet helemaal aan mij bestede, professionaliteit, voeg ik de vier geweien die mijn metgezellen deze voorstelling voluit gunden, toe.

Mime en Orkater; laat dat maar aan Ria Marks en Titus Tiel Groenestege over. Na hun -terecht- uitbundig bejubelde drieluik Valse Wals, Bankstel en Zucht zijn ze terug. Maar nu met z’n allen. Negen man sterk (waarvan 4 vrouw). Een razend energieke mimevoorstelling dus, over een plein. Welk plein? Elk plein. Of het nu een willekeurig pleintje in de Graafsewijk is, het Roelof Hartplein of het Plein van de Hemelse Vrede in Bejing. De voorstelling gaat (zoals wel vaker bij (bewegings-)theater) over eenzaamheid, menselijk onvermogen, liefde en verlangen. Aantrekken en afstoten, dat soort krachten. Zo gesteld niet opzienbarend, maar ‘Eiland’ is ogenschijnlijk zó strak gechoreografeerd en zo ritmisch en dynamisch dat je ogen te kort komt. Een tweede keer kijken zou beslist geen straf zijn. ‘Eiland’ wordt virtuoos en met passie gespeeld in een eenvoudig maar zeer doeltreffend decor. En dan is er ook nog een aantal geweldige regie-vondsten om de spreekwoordlijke vingers bij af te likken. Hulde, Orkater!

Eiland is echt een geweldige voorstelling. Heb m de dag na de premiere gezien en het was geen bekende 2e keer. Heb vroeger veel theater gezien, maar vond er steeds minder aan, vaak saai en decadent toneel, MAAR “EILAND” heeft mijn ogen weer eens geopend. Ik hoop dat er veel meer van dit soort theater gemaakt gaat worden. Of is het zo goed omdat het nu als een eiland alleen in deze grote theateroceaan een sprankeltje hoop biet voor wat nog kan komen/ komen gaat van Orkater / Ria Marks en Titus Tiel Groenestege?!!! Overigens een geweldig mooie groep uiteenlopende individuen, van het snelle kleine krulmeisje tot de grappige dikke rooie danser/muzikant, en van stage tot rot in het vak! Mijn vrouw wil nog eens gaan, en ze heeft gelijk ik ga mee!

Deze uitermate fysieke voorstelling overstijgt het mentale.
Het speelt zich af op een plein.
Het beweegt zich op een assiosiatieve manier tussen de anekdotiek van het basis idee het plein en het plein als metafoor. misschien als een innerlijk plein waar alle facetten van het leven voorbij komen. Ik houd hiervan. het geheel is georganiseerd als een muziekstuk. en het prikkelt op een ander niveau dan de meeste theatervoorstellingen. je zit te kijken naar een levenstroom, een hartslag, een pulse.
Dingen komen, dingen gaan, sfeeren komen en sfeeren gaan. Geweldig diverse groep performers die allemaal hun eigenheid uitdrukken in materiaal dat ze ogenschijnlijk ook zelf ontwikkeld hebben. De een is virtuozer dan de ander (jochem stavenuiter, Ria Marks) de ander is weer onschuldiger en onbevangen in zijn uitstraling (de jonge spelers) Jakop alhbom heeft samen met Ria marks toch echt de grootste podiumpersoonlijkheid. Menselijk warm en verder niet te analyseren. Gewoon een fijne ervaring. Hoofd uit! en onderga het Eiland.