Een stuk over niet bijster interessante mensen, een stuk zonder duidelijk drama, kan het. Nee, het kan niet.
Esther Gerritsen moet zich dat al snel beseft hebben, want haar tekst wordt opgeleukt met allerlei zaken die de voor drama of spanning moeten zorgen waar haar personages dat niet hebben. Zo is de grap over de bisschop in de keuken weliswaar een goede running gag, maar heeft het ook iets van een noodoplossing. Kortom, de saaiheid van haar personages wordt te weinig extreem doorgevoerd, zodat het resultaat ook tweeslachtig is. Daar staat tegenover dat de acteurs erg goed spelen en aan het eind een staaltje accapella zingen laten horen waar ik stil van werd.
Helemaal niet slecht, maar toch een tegenvaller.