minirecensies

Een tramlijn die verlangen heet

Deze voorstelling was ongelooflijke mooi! helaas was dit ook gelijk de laatste. Een ware triomftocht voor het concept van Paula Bangels, een ongekende heldere regie- opvatting t.o.v. Blanche, vreemd dat deze nooit eerder gespeeld werd (waarschijnlijk waren er tot op heden alleen mannelijke regisseurs)De beidde vrienden in huize Kowalski waren adembenemend moooi gespeeld en nog maar te zwijgenover de magistrale Stella en Blanche. De keuze van muziek maakt deze voorstelling eigentijds en gelijk tijdloos maar ook toegankelijk voor jongeren. De afwisseling van de heerlijke opluchting van een lach moet vaak plaats maken voor een traan. Om mij heen werd flink gesnotterd
Een extra groot gewei moet gaan naar het licht. Bijna een extra speler maar vooral zo genadelos bruut en heerlijke kitsch.
Helaas voor ieder die het gemist heeft

vr gezien 18/09/2004