Eén gewei voor het initiatief van de niet-gesubsidieerde producent Wallis om een stuk over het klonen van mensen uit te brengen, maar helaas tomaten voor de rechttoe-rechtaan regie die -ondanks dat de voorstelling een dik uur duurt - leidt tot een voorstelling die niet echt wil opschieten. Marcel Hensema probeert er in zijn rol(len) van een aantal gekloonde zonen nog wel wat van te maken, maar helaas lukt het Eric Schneider niet zijn toneeltruuks te bedwingen. Dan toch maar liever naar Elementaire Deeltjes door Het Nationale Toneel, las ik hier in een andere minirecensie.

Het wordt in het foldertje beschreven als een vader en zoon relatie in een wereld die voor ons ligt. Maar die relatie staat geheel in dienst van het onderzoek naar klonen. Wat gebeurt er met de identiteit van een mens als hij gekloond wordt? Zoals de zoons op zoek zijn naar hun ware identiteit in het stuk, ben je als publiek op zoek naar de schuldige, die deze problemen heeft veroorzaakt.
Het spel en de weinige artistieke uitdagingen maken deze zoektocht niet erg gemakkelijk. Het spel is soms erg zwak en niet overtuigend, ik zat soms zelf te bedenken hoe ze eigenlijk zouden kunnen reageren, dat is geen goed teken. En visueel gebeurt er wel wat, maar die videobeelden voegen niks toe aan de tekst (behalve de verdubbeling van het egzicht van de zoon).