Om direct met de deur in huis te vallen : de tekst van Peter Verhelst in de monden van een stel jonge, onervaren acteurs werkt niet. Zoals dikwijls met Verhelst’s teksten is ook dit weer een tekst om te lezen en niet om uit te spreken. Poëtisch dat wel, maar zo gekunsteld. Conversaties worden er soms op het kantje van het lachwekkende door. Een knappe regisseur die zijn spelers hier mee om kan laten gaan. Van Der Meiren is duidelijk niet zo’n regisseur.
De jonge, onbekende acteurs zijn duidelijk nog veel te onzeker om dit te laten werken. Enkel Nathalie Meskens houdt zich staande en kan een zekere spontaniteit opbrengen. Bij de anderen blijft het bij geforceerd debiteren van de tekst.
Nochtans zat er heel wat in, zowel de scenografie als het regieconcept zelf beloven een “esthetische” voorstelling en dat is het ook wel geworden. Jammer dat het op geen enkel ogenblik aansprak.

Edward II - ik weet niet waar het over ging - na , ik denk, 30 minuten wilde ik echt, echt weg, maar ik bleef zitten uit beleefdheid. Die acteurs konden er ook niets aan doen. Er zaten goeie momenten in, een vrijscène (tussen de koning en wie? in ieder geval iemand die werd gespeeld door een goed acteur) die authentiek was - een monseigneur (wie?)die ook prettig was om naar te kijken, tekst waarvan ik de indruk kreeg dat ie wel mooi was, soms, maar ik kon hem niet goed horen, al zat ik op de eerste rij. Hier gaat dus heel veel subsidie-geld naar toe, naar dit soort troep. Waarom? Het lijkt me gemaakt door verveelde mensen voor verveelde mensen.
Het gewei is voor de acteurs, die werkten zich de klere.
Ik hoop ze nog eens in iets echts moois te zien, er zaten goeie bij.

70 minuten vol verbazing zitten kijken naar een stel jonge honden die op een buitengewoon speelse manier de voorstelling Edward II speelden. De versie die Verhelst maakte van het stuk van Marlowe was zoals gewoonlijk poëtisch, soms wat erg crytisch, maar altijd met passie gecomponeerd. De speelstijl was zeer gemanieerd, maar toch overtuigend. Het was lekker om te kijken naar een stel acteurs die duidelijk zin hadden in deze voorstelling. Een diepe zucht aan het einde van een geslaagde toneelavond.

Tja, met kromme tenen gekeken, al die herhalingen. Het speelde in een busstation of zo iets, kan ik me iets bij voorstellen iedereen die ‘vertrekt’ Het kon mij een uur lang niet boeien.