Het klonk allemaal enorm oubollig vantevoren: Petra Laseur, Elsje de Wijn en Trudy de Jong in een komedie over oudere mensen. Hu. Maar dat viel dus enorm mee. Een heel aardige voorstelling met een heerlijk scherpe De Wijn en een mooi melancholische Laseur. Tweede helft is overbodig, dat wel.

Tja, het is me wat als middelbare topactrice. Probeer nog maar eens bij een gezelschap te komen….
Elsje de Wijn, Petra Laseur en Trudy de Jong lostten het sympathiek op en kiezen voor de eigen vrije productie. Een loffelijk streven. De voorstelling die ze spelen “Dorst” is een uit de hand gelopen lunchvoorstelling. De eerste 50 minuten zijn gaaf komediespelen op een manier die je niet vaak meer ziet. Elke vinger van La de Wijn lijkt betekenis te hebben en ze gesticuleert zich naar een prachtige vertolking van de gefrustreerde middelbare actrice om verliefd op de worden. Petra Laseur zet daar veel ingetogener spel tegenover, maar op één of andere manier werkt de combie uitstekend. Theo de Groot heeft een onmogelijke rol met wel hele bizarre stemmingsmiddelen. Hij werkt hard, maar er valt niet veel van te maken. Na de 50 minuten volgt er nog een tweede deel waarin Trudy de Jong wanhopig probeert de vaart erin te houden door een tango-vedette neer te zetten waar je u tegen zet. Maar de voorstelling is dan al voorbij. Alles is gezegd en de gebeurtenissen in dit tweede deel lijken niet heel veel te maken te hebben met deel 1. Jammer.
Slechte voorstelling? Helemaal niet. Het is allemaal aardig, maar niet meer dan dat. Uitermate geschikt voor een tweede kerstdag matinee……..