Kan een jurk groen (en een jas zwart) zijn en tegelijkertijd zandkleurig? In Dieven van Alize Zandwijk kan dat. Want ook de groene jurk van mevrouw Schmitt en de zwarte jas van uitvaartondernemer Josef Erbarmen lijken dezelfde zandkleur aan te nemen als de kleding van de andere personages. Zodat alle twaalf volwassenen in deze voorstelling steeds meer vervloeien met de kleur van de kartonnen dozen waaruit het decor bestaat. Alleen het kind (van Monika en Thomas Tomason) ontsnapt daar aan.

Een lange voorstelling, tweeënhalf uur. Maar wat een rijke tekst! Dea Loher schrijft gelukkig niet gekunsteld literair. Integendeel. Met behulp van alledaags taalgebruik schetst ze op een trefzekere, soms schrijnende maar toch ook humoristische manier het leven van mensen die leven alsof ze niet leven. Van mensen die hun bestaan geen zin kunnen geven als ze niet een doel hebben, die niet in het hier en nu kunnen zijn zonder eigenlijk iets anders te willen, zonder een toekomst te fantaseren.

Dieven moet het niet hebben van bijzondere regievondsten of van spannende interacties. Over het algemeen geven de acteurs het switchen naar een andere verhaallijn aan door naar de rand van het podium te bewegen en daar front zaal het woord te nemen. De kracht van de voorstelling zit hem (behalve in de tekst zelf) dan ook vooral in de knappe manier waarop de acteurs door hun dictie en hun lichaamstaal het verhaal extra lagen geven.