voorstellingen als deze mogen vaker te zien zijn op de boulevard. op deze manier maak je kennis met andere vormen van (dans) theater. Muziek en dans waren prachtig verweven. de celliste speelde geweldig.de danseres had een fantastiche uitstraling. een aanrader.

Desert trip - Glas water bij de entree - dat zal er heet aan toe gaan - of symbool voor - Storm in een glas water (Desert storm) was mijn gedachte bij aanvang. Mooie intro, maar waarom zo lang? loom en langzaam ontstaat een broeierige trage sfeer van ontdekking en aftasting. Prachtig is het beeld van opzwiepend zand.Dan, eindelijk is er passie - er onstaat een moment van spanning / verwachting (ze hebben iets met elkaar)Illusie? -fata morgana? of hangt alles als los zand aan elkaar? In alle elementen voel ik de hitte aanzwellen zodanig dat het voor mij ondraaglijk dreigt te worden.Scheurende, schurende klanken ( hoeveel decibel kunnen mijn trommelvliezen aan?). Ik zie zwetende druk bewegende lijven maar wat ze met elkaar hebben en het waarom, ontgaat me totaal. Wat mij betreft mag het afgelopen zijn, ik vind het verblijf in deze -desert- niet fijn en voel dat ik dreig te flippen op deze trip. Koperen ploert - rauwheid in muziek - schuurpapier en bonkend hardboard is wat rest. Ik voel dat er met veel passie en energie aan deze voorstelling is gewerkt en het is knap dat je het voor elkaar krijgt om het publiek mee te zuigen in deze op zichzelf zinderende voorstelling, als dat uitgangspunt was, dan hebben de makers hun doel bereikt. Met een stevig opkomende hoofdpijn verliet ik de ruimte en kwam mijn belofte om direct na afloop in het media-cafe mijn mening kenbaar te maken, niet na.

Op tweederde van de voorstelling realiseer ik me pas, waar we naar zit te kijken; een knap staalje ingenieus verweven dans en muziek. In de plotselinge muzikale stilte en de verstilling in de beweging, die me bijna voorover doet vallen, komt de beklemmende sfeer van een woestijn als een verstikkende gek makende deken over het publiek.
De voorstelling is al begonnen als het publiek binnen komt, al hoor je dat bijna niet, want wind is niet direct een show element. Maar nu wel. En in de verte ontward zich het silhouette van een celliste in de bergen, of bij slapende kamelen, of een stad met een minaret? Dat kan interessant worden als met dit soort elementen gespeeld gaat worden. En dat gebeurt in de hele voorstelling, waar met tijd en ruimte gespeeld wordt. Waar het ‘zonlicht’ echt even pijn doet aan de ogen. Vanuit een minimaal begin wordt langzaam gewerkt aan een hypnotiserende draaikolk van geluid en beweging. In een dynamisch cresendo tot de manische lach aan het eind. En dan zijn we slechts een uur verder in tijd, maar het lijkt veel korter, of langer.
Zowel de dans als het geluid draaien om elkaar heen om vanuit een schijnbaar losse abstractie samen te smelten tot een hechte choreografie. Om vervolgens ieder hun eigen weg weer te gaan. In detail, maar ook in de grote bewegingen. Of door de zanger/performer, die ineens water komt halen. Je kunt de danseres volgen, of de jonge knaap, een muzikant of weer terug naar de de twee mannen, die als verwarde woestijn muizen over het dansvlak kronkelen. Veelzijdig en complex wordt je meegezogen in een spel in de woestijn.
Wat Bertolucci niet lukt met zijn verfilming van Paul Bowles Sheltering Sky (een vlakke vakkundige wetmatige vertelling), en waar Bowles zelf (had hij niet beter over een stad kunnen schrijven?) ook moeite mee heeft, lijkt nu wel te lukken; een woestijn is verstikkend, hallucinerend, verwarrend en normen en alles, waar we hier en nu mee te maken hebben, bestaan niet meer.
Desert Trip is geen gemakkelijke voorstelling, maar dat is prettig. In een festival waar overwegend hapklaar fastfood voorstellingen worden getoond, is een voorstelling met diepgang en onderzoek, experiment en lef, een verademing. Pas de volgende dag realiseer ik me wat ik allemaal heb gezien en gehoord. En zie ik de details van de dans en echoen flarden muziek nog door mijn hoofd.
Eindelijk weer een voorstelling waar je welhaast eindeloos inspiratie uit kunt putten.

over desert trip moet je niet schrijven, je moet er naar toe gaan, en vanavond wordt je die kans in elk geval nog geboden. ik hou niet van verhalende dans - en mijn oordeel daarover is door deze voorstelling niet veranderd. Dans kan mij niet - zoals andere kunstvormen dat wel kunnen - meeslepen, het geeft mij geen esthetische ervaring. Ik heb bewondering voor hun uithoudingsvermogen en zie ook echt mooie stukken erin - hoe de minnaar de vrouw besnuffelt bijvoorbeeld, dat is het mooiste, en waarschijnlijk niet toevallig het intiemste gedeelte van de dans. Met de marionet-achtige en spastische houdingen kan ik niks, en dat geldt de meeste grootse gebaren ook. En het uitgebeelde verhaal, de vrouw die van haar eigen man wordt ‘afgenomen’ waarop haar man haantjesgedrag gaat vertonen tegenover de minnaar, vond ik niet passen bij de progressiviteit van de productie als geheel. Naarmate het verhaal minder wordt, wordt voor mij dan ook het geheel beter. In dans en verhaal zitten mijn tomaatjes. De muziek, en het samengaan van muziek en dans, is echter goed gelukt. De muzikanten zijn geweldig, de stem van de zanger is weergaloos, de celliste is echt een topper: ze zingt en speelt zelfs tegelijk, ze weet ongelooflijk goed alle muziekstijlen overtuigend neer te zetten, de overgangen in de muziek zitten heel goed in elkaar. Bij de muziek merk je ook dat er veel meer diepgang in het geheel zit dan je na 1 voorstelling op kan merken, deels omdat ik in elk geval lang niet alle teksten helemaal kan volgen, deels omdat je soms niet in de gaten hebt wat er precies gebeurt - er wordt bijvoorbeeld on stage opgenomen en even later afgespeeld - dat zit echt mooi in elkaar. De aansluiting met de dans roept hier en daar vragen op - bij het voorlezen van de gebruiksaanwijzing bijvoorbeeld- maar juist doordat je daar een deel van opvangt, ga je op zoek naar de samenhang die er, beste Rinus, zeker wel is, maar die niet helemaal aan de oppervlakte duidelijk is. Al met al is het als geheel goed, maar niet overweldigend. mijn vraag aan Van der Ham is dan ook: waarom een co-productie met theater of dans… jouw muziek heeft op zichzelf meer dan genoeg te zeggen!

Het is vandaag geloof ik precies vijf jaar geleden dat ik met vrienden in een loods een voorstelling maakte, die we later De Grote Belangrijke Voorstelling zijn gaan noemen. Ik had dat lustrum niet beter kunnen vieren dan naar deze voorstelling te gaan. Ik kan alles afgaan (het Spinal Tap decor wil ik nog wel even noemen), maar het komt hier op neer: veel goede ideeën, maar ze hadden niet allemaal tegelijk uitgevoerd moeten worden. Dat het niet enorm ergerlijk is of lachwekkend (hoewel ik soms een glimlach van herkenning had) komt door de geweldige inspanning van de dansers, het gebrek aan arrogantie en het relativeringsvermogen waarmee de voorstelling eindigt. En af en toe was het zelfs goed. Toch ook echt Grote Kritiek: de voorstelling gaat totaal geen relatie aan met de locatie, zulke prachtige hallen, daar moet toch meer mee kunnen! Gewei voor de sympathie en de choreografie, maar toch echt een Gouden Tomaat: een mislukking om trots op te zijn.

Van het zwetende publiek werd best wat gevraagd tijdens deze zinderende voorstelling, waaraan de weergoden 100% medewerking verleenden. Maar je kreeg dan ook wat. De intro is langgerekt en tijdens de sfeervolle openingsmuziek, waarin we al een beetje kunnen wennen aan het rauwe en groeiend mooie stemgeluid van de zanger, bouwt zich de nieuwsgierigheid op naar wat er komen gaat. De leegte en onherbergzaamheid van de zanddansvloer contrasteert met de warmte die uit de muzikantenhoek komt; daar heerst bijna een kroegsfeer (de zanger steekt een sigaretje erbij op). Maar dat kan, want de dramatiek op de dansvloer had zich ook in een kroeg kunnen afspelen. Dan flitsen de bloedhete lampen aan en begint de actie op de dansvloer. Terwijl je je eerst nog vaag afvraagt of dat gekronkel nou echt nodig is, word je ingezogen in de dans. En die is spectaculair. Een waaier zand vliegt uit het haar van de vrouwelijke danser wanneer ze haar hoofd naar achteren gooit. Schrammen verschijnen op de huid, steeds meer zand plakt aan de lichamen en vliegt in het rond. Het uithoudingsvermogen van deze mensen is bewonderingswaardig. Voor mij was het verhaal ondergeschikt aan de visuele en muzikale elementen in de voorstelling. Vooral het sublieme chellospel en de schitterende aanblik van de celliste die zich als een woestijnrots verheft, verdient lof. De subtiele, sfeervolle muziek van Van der Ham blijft verrassen als je bereid bent je oren op scherp te zetten. Jammer dat de verstaanbaarheid van de teksten matig was, evenals de Engelse uitspraak.
Soms concurreerden de dans en de muziek met elkaar om de aandacht. De verbinding tussen de elementen had hier en daar sterker gekund, maar dat neemt niet weg dat de voorstelling indrukwekkend was.

Een gewei voor het eenvoudige prachtige decor en de locatie, een gewei voor de muziek en de uitvoering daarvan; mooi sfeerbepalend, verrassend en levendig en een gewei voor de de dans; afwisseling van heel dansante stukken en het haast relativerende concrete bewegingen, ook een tomaat voor de dans, omdat het wat onrustig gechoreografeerd is, voor de bewegingen zelf werkt dat heel mooizo, maar de drie dansers zijn op 1 solo na constant aan het dansen, dat er voor zorgt dat alles één en dezelfde sfeer krijgt, waardoor het niet meer boeit.
Het effect van koorts en hallucinatie dat ermee wordt uitgedrukt werkt voor mij dan niet meer.