De Koe bestaat sinds vorig seizoen uit Peter Van den Ede, Natali Broods en Willem de Wolf. In de eerste voorstelling van dat nieuwe De Koe was het nog even zoeken. Deel 1 Wit vond ik nog wat teveel los zand. Maar dat is nu anders. De drie zijn inmiddels op elkaar ingespeeld, en de typische stijl van oprichter Van den Ede (direct oogcontact met het publiek, detaildiscussies) vormt in deze tweede voorstelling een fraai organisch geheel met de artistieke inbreng van Broods en De Wolf. Ja, er is een nieuwe De Koe! Een goede nieuwe De Koe!

In Rood is Elizabeth Taylor het vertrekpunt. Eerst is Broods de jonge Taylor en spelen Van den Ede en De Wolf samen Burton. Al gauw zitten ze in eindeloos lijkende discussies, bijvoorbeeld over de kat als exoot die vogeltjes opeet. Na onder meer een exposé over truffels, en over omgekeerde method acting, krijgen we aan het eind van de voorstelling de volledige Antony and Cleopatra voorgeschoteld. In versnelde vorm, dat natuurlijk wel. Na de slotzin van Cleopatra of van Taylor (‘Niemand heeft mij ooit al in het echt gezien’) wordt er nog even stevig met vormen gespeeld. Gezwaai met rode vlaggen, klassieke sterfscènes. Dat soort dingen.

Ik vind Rood, dat over passie en over spelen en blijven spelen gaat, een coherente en heel intelligente voorstelling. Zonder dat dat laatste er overigens dik bovenop ligt. En het is ook nog eens een voorstelling waarbij ik ontzettend heb moeten lachen.