Zo af en toe laat je je verleiden door een wervende tekst zonder te weten wat je gaat zien. Soms pakt dat verrassend goed uit, soms helemaal niet. Dat laatste was het geval bij deze voorstelling die je het beste kunt duiden met het woord “bagger”. Aanvankelijk denk je dat er slecht gepikt is bij “Wachten op Godot”. Ook hier wachten twee mannen op iemand waarvan ze niet weten of deze komt. Er doet zelfs een bolhoed mee. Maar debuterend toneelschrijver Oscar Kocken (hopelijk laat hij het voorlopig bij dit debuut)weet ons vijf kwartier zogenaamd filosofische, zeg maar gewoon saaie teksten voor te schotelen, die ook nog op een slaapverwekkende en soms tenenkrommende manier gebracht worden. Af en toe schrik je wakker van een explosie, er is ook een heel goed werkende rookmachine en er wordt naar hartelust met lichtstanden gegoocheld. Een van de acteurs schreeuwt voornamelijk (hij heeft dan ook niet veel te zeggen) en dat is best vervelend als je net even de ogen wilt sluiten. Wat kunnen vijfenzeventig minuten lang duren. Een kistje tomaten voor deze heren!

Een boeiend en amusant stuk voortreffelijk gespeeld door twee jonge toneelhonden (Arent Jan Linde en Joost Claes) De verhaallijn over het einde tijden was uniek doorvlochten met de kerstparabel. Regisseur Domenico Mertens heeft mij weer heel positief verrast. De tekst, geschreven door Oscar Kocken, heeft met zijn eerste toneelstuk gelijk de lat hoog gelegd voor (hopenlijk) nog veel meer toneelstukken. Voor mij een echte aanrader en een diamant die we moeten koesteren