Prachtige voorstelling waarbij Paula Bangels een prachtige regie laat zien. Een heldere Tenessee Williams maar vooral verplaatst naar deze tijd zonder het stuk geweld aan te doen. Er viel veel te lachen maar ook heel veel te huilen. Om mij heen werd menig traan weggepinkt en het was vaak ademloos stil in de zaal ( met 800 personen). Jits (van Bemmel?) als Stella was ongelooflijk mooi. Hilde (Debeardemaeker) zet een prachtige Blanche neer, maar wat het meest opvalt bij deze voorstelling is dat je telkens meegesleurd wordt door een ander persoon en je telkens in zijn/ of haar plaats kan voelen en hem of haar begrijpt. De vormgeving is eenvoudig en dwingend maar geeft tegelijkertijd alle ruimte aan de acteurs om in te vullen.
Een apparte vermelding moet er zijn voor het licht (Uri Rapaport) onmerkbaar op het moment maar met terugwerkende kracht is dit een extra speler of beter gezegd een volledig gezelschap. Elke emotie, sfeer, gewelddadigheid en tijdsverandering wordt op onnavolgbare wijze uiterst subtiel maar tegelijkertijd ook met grove kleuren of grote effecten neergepenseeld, ik heb nog nooit eerder zoiets gezien. Een vermelding moet er ook zijn voor de bijzondere keuze van muziek die de voorstelling vanaf de eerste minuut niet in de U.S. maar ergens in zomers, broeierig Zuid-Europa plaatst. Gaat dat zien, gaat dat zien.

Theater met hart en ziel, maar in het spelenthousiasme gaan de scherpe kantjes van de voorstelling wel een beetje verloren. Da’s jammer. Hilde De Baerdemaker als Blanche is goed, maar toch geen Chris Nietvelt.