De moedervoorstelling van het vrolijke In Concert, gezien één dag nadat deze voorgenoemde voorstelling in première ging. Wellicht toch beter in omgekeerde volgorde bekeken, want waar bij In Concert vrolijkheid de boventoon voert, slaat In De Rui een heel andere toon aan. Na een heerlijk sloom begin, als een luie zondagmorgen, en de radioscène die we ook al van In Concert kenden, slaat de voorstelling om in een meeslepend drama, dat je ietwat ontdaan de zaal doet verlaten. Dit is geheel en al op het conto van de acteurs te schrijven, die een indrukwekkende prestatie neerzetten. God, ik moet vaker naar theater.

Vreemd om te zien na de vrolijkheid van ‘In Concert’, maar (nog) beter. Met tranen in de ogen en pijn in het hart moest ik na afloop deze mij zo dierbare mensen verlaten.

Dit is voor het eerst dat ik me niet erger aan “lower-class- doen” op het toneel. Dit was voor het eerst dat ik me niet ergerde aan therapie op het toneel. Dit was volkomen eerlijk en met veel respect en liefde voor het menselijk onvermogen. Dit was mijn eerste voorstelling van De Mug.

Mug-voorstelling met een Carver-sausje? Misschien, maar dan wel het beste van Mug, en beter dan Carver.