Drie mensen kennen haar geheim; haar zus, haar verpleger en de postbode. Als de postbode vervangen wordt door een botte zomerkracht, staan alle verhoudingen op scherp.

Bij binnenkomst staan er lage muren op het toneel die hoogstwaarschijnlijk een kamer voorstellen. In de kamer staat een stellage, met daarin een soort van ligstoel. De voorstelling begint en de stellage draait richting het publiek. In de ligstoel zit een vrouw, Lena.

De voorstelling gaat over Lena die verlamd is geraakt vanaf haar nek en niets meer zelf kan. Haar verpleger, Kristof, en haar zuster helpen haar zoveel mogelijk. Lena schildert met haar mond en is voor de buitenwereld een bekend kunstenares. Haar zus, Rosa, is haar woordvoerder omdat ze dit geheim verborgen wilt houden. Ze is pessimistisch en zeker geen invalide die het mooie van het leven inziet. Haar verpleger is heimelijk verliefd op Lena en als de postbode met vakantie is en de invalkracht langskomt veranderen de verhoudingen. Rosa wordt verliefd op de agressieve postbode en na alle spanningen vertelt ze op tv de waarheid over haar zus. Het stuk eindigt met een liefdesverklaring van de verpleger aan Lena, die een keuze moet maken.

Erg mooi was de monoloog van Rosa na de televisie uitzending, waar ze de waarheid heeft verteld. Ook de monoloog van de postbode met zinnen als “ik wil helemaal niet boos op je zijn, je ziet mij en soms is dat te veel” vond ik erg sterk. Waar ik me soms irriteerde aan het wijzende vingertje en de duidelijke aanwezige fysiek van het personage was de monoloog een tegenkleur.

Voor mij is het belangrijkste de uiteenzetting van wat als een gehandicapte wel zeurt. Lena heeft namelijk een punt. Niemand zit te wachten op iemand die niet gelukkig en tevreden kan zijn met zijn/haar situatie. Op het effect wat dat heeft voor de personen er om heen en hoe liefde verder kan gaan dan alleen maar lichamelijke aantrekkingskracht. Hoe je soms snakt naar iemand die fel tegen je in gaat, omdat je het medelijden en het verzorgende zo zat bent. Dat iemand ziet hoe je bent; afstotelijk. Mismaakt. Ik herkende heel erg veel in het stuk van bepaalde omgangsvormen met mensen die op deze manier naar het leven kijken.

Het waren erg goede acteurs en zeker een hele sterke tekst van Esther Gerritsen. Als je mensen kunt laten lachen en kunt laten huilen ben je geslaagd in het neerzetten van een mooie, bijzondere voorstelling.

Gezien door: STELLA