Prachtige voorstelling. In het tijdsbestek van een ruim uur wordt er een wereld opgetrokken die zowel hilarisch als pijnlijk is. Een gezin zien we, waarbij de zoon wordt klein gehouden, de moeder haar diepe ongelukkigheid met een glimlach verbergt en de vader vooral de lieve vrede wil bewaren. Met weinig tekst, het is tenslotte mime waar we naar kijken, maar god, wat een rijkdom aan beelden. Het grootste gewei is voor de zoon, die als op hol geslagen buikspreekpop aan het eind de show steelt. En zo liep ik het theater uit, het kampvuurliedje neuriënd dat in de voorstelling maar geen troost wilde bieden, hoe vaak ze het ook zongen.

Wat een draak van een verhaal. En waarom moet zo’n mimevoorstelling altijd volgestopt worden met allerlei stukjes die beter thuis tussen de schuifdeuren hadden kunnen blijven? En waarom drie keer hetzelfde nare liedje? Er zijn toch wel meer nare liedjes? Antwoord: omdat je nu al na twee minuten weet dat het geen leuke voorstelling wordt. Zodat je straks blij bent dat je weer buiten staat en er achter komt dat het echte leven zo kwaad nog niet is. Daarom: één gewei.

Gelukkig dat goede voorstellingen soms nog wel eens in reprise gaan. Toen gemist maar nu gezien: De Buikspreekster.
Een vaak hilarische, soms stil-makende voorstelling over een wat vreemd gezin. Weinig tekst, veel lichaamstaal, prachtige zang en met veel liefde voor het detail gemaakt.
Prachtig ensemblespel van David Eeles, de nederlandse John Cleese;Trudie Luite die zo opgewekt een doodongelukkige moeder speelt dat je desondanks moet lachen en Yahya Gaier, een schijnbaar moeiteloos van ingetogen naar extravert schakelend multitalent.