Niet verwacht dat Miriam ooit nog een avondvullende ‘bestaande’ tekst zou regisseren. ‘Dat stuk met Strindberg’s Piemel’ is een vreemd biografisch stuk over de wel erg onaardige Strindberg zelf. Maar hoe vreselijk de man ook moet zijn geweest, in deze voorstelling krijg ik toch sympathie voor de beste man. En dat is te danken aan de kleuren en lagen die Olav Pieters zijn personage weet te geven. Ook de komische timing, het ‘vette’ spel en de mimiek van Alwin Pulickx zijn heerlijk om naar te kijken. De dames winnen inhoudelijk (en Sofie Knijff en Lotte Proot spelen met verve) maar de mannen zijn als inhoudelijke verliezers mijn winnaars van de avond. ‘Géwoon’ weer eens een mooi rond verhaal met veel plezier èn techniek gespeeld. Fijn. Een klein blikje tomatenpuree voor de wel bijzonder karige vormgeving. Die botst mijns inziens met de speelstijl.

Rood op rode uitleggerigheid is dit stuk van de Zweedse schrijver Per Olov Enquist. Het sleept zich een uur en drie kwartier voort. Veel geschreeuw, weinig diepgang. Alles wordt benoemd en uitgelegd. Ja, Strinberg was geen leuk mens, dat weten we. Het personage wordt vanaf het allereerste begin neergezet als onsympathiek waardoor hij eendimensionaal en saai blijft. Ja het was/is me wat, die strijd tussen de seksen. Maar moet dat zo zwart-wit, oudbollig en voorspelbaar ten tonele gevoerd? Hoezeer je een afstudeervoorstelling het beste toewenst, Strindberg´s piemel kan niet boeien.