Artistieke diarree.

Laten we het eens van de economische kant bekijken. Stel we tellen alle kosten voor het werk van één acteur bij elkaar op. Aanwezigheidskosten, tekst-uit-het-hoofd-leer-kosten, spreekkosten, andere-geluid-maak-kosten, beweegkosten, en natuurlijk: de kostuumkosten. Dit vermenigvuldigen we met het totaal aantal meewerkende acteurs. Dan delen we het door het aantal meewerkende acteurs. We doen hetzelfde met de andere meewerkenden. Hoeveel mooie kleine voorstellingen zijn hier door de muziektheatrale plee gespoeld?

Ondanks alle kritiek op deze voorstelling heb ik sympathie voor de durf die niemand kennelijk gezien heeft en wil ik Rijnders toch een tip geven: in Het Muziektheater nooit de strijd aan gaan met de muziek. Door veel lopen en teksten schreeuwen zonder micro’s en meegaan in de opera-grandeur verliezen de acteurs het gegarandeerd van de muziek. Dit had jij kunnen vermoeden. Die lange Wilson-loopjes hebben wij inmiddels ook wel gehad. Na 5 meter weten wij wel waar hij of zij aankomt. Spanning levert het niet meer op (behalve die van de violiste op een toon). Wel fantastische muziek en veel vertrouwen in Tarenskeen, waarvoor dank. Ook Ramses en de teksten waren mooi (iets te veel), de acteurs goed maar in het verkeerde te ‘grote’ jasje. En volgens mij was dit laatste niet nodig.