De Hunkerkreet is duidelijk, komt aan. Pijnlijk voelbaar.
Goed gedaan dus, vier losse personen zonder persoonlijkheid maar met één samenbrengende kwelling. Een gewei alvast voor de container.
Ook een gewei voor het samenspel of althans de afstemming. En eentje voor de keuze van het stuk. Oftewel: voor Sarah Kane. Want zij is toch haar stuk zelf. Haar zelfmoord hangt van begin tot eind over de voorstelling.
Ik heb naar Sarah Kane gekeken en vooral geluisterd, gebracht via vier spelers in een container in een toneelzaal in Utrecht. Dag, Sarah.

Zo komt het over.
Goed gedaan dus, Teatro.

Wauw.
pijnlijk
ontroerend
echt
Vier mensen die liefde willen - nodig hebben - moeten. Geen romantische verliefdheid, maar gewoon houden van iemand. Ondanks risico’s, pijn, ruzie en onbegrip. Juist daarom, daarmee. Uit hun indringende blik spreekt een noodzaak waar je niet omheen kan.
Goede, snelle teksten na elkaar (van Sarah Kane), geen monoloog, geen dialoog, geen verhaal. En toch zo duidelijk een geheel. Muzikaal. Na een mooie monoloog van Sanne den Hartogh met 16 lagen kleren aan zakt het even weg, ze lijken geen rekening te hebben gehouden met het publiek, dat die tekst even moet verwerken. Tot het schreeuwen wakker schudt en de drang tot leven steeds duidelijker wordt.
Jammer van de onprettige stem van Kirsten Mulder, maar daar is niets aan te doen. Toch een gewei voor haar, en zeker voor Astrid van Eck en Sanne den Hartogh, voor hun constant dwingende spel. Stefan Rokebrand lijkt minder aanwezig. De andere geweien voor de muzikaliteit en het lef om eens écht oogcontact met het publiek te maken. Hoe dichter bij, hoe meer ‘hunker’.

De personen in deze voorstelling hunkeren naar liefde. Achteraf denk ik eerder dat ze hunkeren naar niet-liefde. Los van de dierlijke begeerte, een vrij mens zijn. Maar ze zijn niet vrij, ze zitten opgesloten in hun ijzeren kooi. Een mens is niet meer dan een dier, het is een dier. Dat is wat ik nu uit deze voorstelling en tekst haal. Ik weet dat ik dezelfde tekst in een andere opvoering, misschien zelfs in dezelfde opvoering, heel anders zou interpreteren en dat is juist het mooie van deze voorstelling. De tekst vliegt om je oren, gaat nergens over, ergens over, schud je wakker, doet je langzaam in slaap vallen. Beelden blijven er niet hangen, ook al is het licht en de aan en uitkleed act wel memorabel. En het begin is erg sterk, iemand op te bellen en te vragen wat liefde voor die persoon is.