Alle tomaten van de wereld voor het stuk en Hans Dagelet zelf; dit is simpelweg onbegrijpelijk en oer-irritant performance theater. 1 gewei voor de techniek; er wordt geprojecteerd op een voor- en achterdoek, hetgeen een interessant en creatief effect oplevert. Dit wordt echter volkomen ondergesneeuwd door de serieus SCHANDALIG slechte voorstelling. Sla dit alsjeblieft over als je naar De Parade gaat, je 7 euro is nog beter besteed aan een bakje lauwe, kleffe, zouteloze patat in één van de restaurants ter plekke.

Vond vooral de vormgeving waarin het uitgebeeld werd erg mooi om te zien.
Het podium waarop de akteur zich bewoog zat ingeklemd tussen twee doorschijnende doeken waarop zowel van voren als van achteren beelden werden geprojecteerd. Hierdoor ontstond een soort kijkdoos achtige projectie. Dit leverde bij vlagen prachtige beelden op die eveneens bij vlagen prachtig met muziek werden ondersteund. Inhoudelijk vond ik het allemaal wat minder. Dit soort performance toneel is per defenitie zeer persoonlijk. Een hoop van de symboliek ontging mij volledig. Desondanks toch een interessante voorstelling. Wel de zaal uitgegaan met het gevoel dat het met deze set-up veel beter had kunnen zijn.

Wauw, wat was deze voorstelling volkomen tegengegesteld aan al mijn esthetische voorkeuren. Ik roep wat assoscaties; Robert Wilson, Pink Floyd, Bill Viola. Niet de minste namen toch, bent u fan dat werk, gaat dit zien. Beeld goed strak, ik heb wel een blik op het decor van de toekomst gezien. Veel afstand, ik begreep er weinig van. Het laatste kwartier is een orgie van te veel geluid, beeld en samples. Het werd toen een beetje naar in plaats van mooie plaatjes. Ik heb liever naar.