Het orkest zet in. Eén danser staat op het podium. Bijna onbeweeglijk. Zijn rug naar ons toe. In een witte jurk. Op de achtergrond het koor. Individu en groep. Eenling en massa. Negen dansers bewegen om de witte jurk heen. Spastisch. Verkrampt. Allemaal met een rode of witte prop in de mond. Hebben ze zichzelf het zwijgen opgelegd? De koorleden komen dichterbij. Met het embleem van een open mond op hun hart geplakt. Een stille schreeuw. Een protest? Een revolte?

Een orkest, een koor, dansers. Bij elkaar zo’n honderdvijftig man op het podium. Indrukwekkend. Maar ik ben pas echt verkocht als het koor transformeert. Als het verandert in een verontwaardigde en protesterende menigte. Als de leden van het koor individuen worden, waarbij de andere individuen, de dansers zich aansluiten. Als in een choreografie van niet-dansers, op muziek van Verdi en Wagner, het verlangen naar vrijheid wordt verbeeld. En als ze weer transformeren. Met nu het volledige koor liggend op de grond en twee dansers daar tussenin met een duet van liefde en leven. In zulke scènes worden de koorleden door regisseur Platel volledig in het theatrale geïntegreerd. Dat is fantastisch om te zien. Fantastisch om mee te maken.

Ik kijk natuurlijk met mijn blik, met de ogen van een toneelkijker, en dan zie een hele goede voorstelling over de uniciteit van het individu, een performance over de wil om vrij te zijn. En ik geniet ervan. Maar ik ben wel benieuwd wat toeschouwers met een andere blik ervan vinden, operaliefhebbers, dansliefhebbers. Bij de première in Madrid werden er mensen boos. Er werd vanuit het publiek geschreeuwd en gefloten. Hier in Amsterdam is er na afloop een enorme ovatie. Er wordt gejuicht. Er wordt bravo geroepen. Er klinkt geen onvertogen woord.