Geen café, geen comeback, en de minds zijn ook niet sterk genoeg om echt te liken. Wel zitten er de nodige interessante dingetjes in, maar die zijn te klein, te dun en vooral veel te los om tot een interessante voorstelling te komen. Het is me een raadsel wat de stadsschouwburg utrecht beoogt met de selectie van juist déze voorstelling voor de serie nieuwe theatermakers. Eén tomaat gaat dus naar de schouwburg. Zal ik nog aardig doen naar de nieuwe makers? Ehm, nee; ik heb betaald dus dat hoeft niet.

Het was gewoon niet zo’n goede voorstelling. Misschien had ik ook meer verwacht, in de serie nieuwe theatermakers. In het gesprek achteraf leek het erop of ook de regisseuse en de spelers niet heel erg tevreden waren.
De voorstelling zakte gewoon telkens in. Nergens kwam je echt in het stuk, en verder dan licht geamuseerd ben ik niet gekomen. Ik ben niet geraakt, bijvoorbeeld. Goed, er waren wel wat zinnen die ik herken. Wie wil niet het liefst alleen maar dingen doen die hij belangrijk vindt? En al die anticlimaxen de hele tijd. Het was haast of je televisie aan het kijken was, en iemand anders heeft de afstandbediening, en zapt weg als het leuk begint te worden.
Nee, ik had eigenlijk gewoon meer verwacht van de voorstelling…

Ik had nooit gedacht dat een nummer van Anita Meyer cool kon zijn, maar hier kan het. Verder wekt de voorstelling een vreemd soort ontroering op, oa. door de twee jonge meisjes die als de twee zusjes uit de shining steeds weer de aandacht op zich werpen (‘straks telefoonnummers uitwisselen in het cafe’?) Alle spelers prachtig, maar extra gewei voor khadija, die prachtig de pijn van het zijn verbeeldt.

Ik kan niet goed benoemen waarom maar ik vond het fantastisch. De hele (montage)voorstelling balanseerd tussen ontroering en hilariteit. Al het materiaal wordt zo gelaagd getoont. Nooit is iets alleen maar mooi, grappig,patetisch of persoonlijk. Bij alles zie je ook de keerzijde van de medaille, het verdriet of de wens of de hoop! Als kijker wordt je meegenomen in de wereld van de spelers en hun wens groter te zijn en meer te betekenen dan ze nu doen. Heel herkenbaar allemaal. En heel fris en zorgvuldig gemonteerd.
Broeder heeft een zeer eigen stijl en behoorlijk veel lef ook. Ze laat haar acteurs playbacken op Anita meyer, huilen op de mattheus passion, solliciteren naar ander (beter) werk binnen het theater en tegelijkertijd hangen ze een mandje friet in het vet. Waar kun je dat nu nog zien in het theater?
De spelers halen zichzelf en de voorstelling voortdurend onderuit maar weten toch overtuigend en zelf (bewust of onbewust?) ontroerend te blijven… knap dus. Heel knap…en mooi.