Na 4 keer Broadway was het vanmiddag dan eindelijk zover. Ik nam plaats in de Kit Kat Klub om me, enigzins huiverig, over te geven aan de Nederlandse versie van Cabaret. De vraag van de middag was of de beklemming die ik in New York keer op keer voelde ook in Carré gereproduceerd kon worden. Ik had niet bang hoeven zijn.

Cabaret is een absoluut meesterwerk uit de musicalgeschiedenis. De versie die Sam Mendes ervan maakte is zo mogelijk nog sterker. Door het publiek letterlijk deelgenoot te maken van het decadente Berlijn houdt dit regie concept je een spiegel voor. En die spiegel lijkt 90 minuten tegen je te zeggen dat je MAG lachen, dat sex GEWELDIG is en dat “alle zorgen buiten de deur blijven”. Maar het lachen vergaat je in het laatste half uur van de voorstelling. Snakkend naar adem beleef je het meedogenloze slotbeeld. “Wat zou u doen?” vraagt Anne Wil Blankers als Frau Schneider, en deze vraag blijft lang in je hoofd naspoken. De mensheid is in staat gruweldaden uit te voeren. Life is a Cabaret? Welnee, Life is Hell!

De productie die in Carré staat staat op eenzame hoogte. Aan alles is gedacht: de smakelijke heren en dames van de Kit Kat Klub brengen je in de juiste sfeer, het licht en de techniek zijn fenomenaal, het ensemble brengt met verve een zeer verveeld stel slechte nachtclub dansers (ik las hier dat mensen vonden dat er zo slecht werd gedanst….als je dat denkt heb je er niks van begrepen vrees ik….) en de hoofdrollen zijn buitengewoon sterk bezet.

Ster van de avond is onbetwist Ara Halici. Wat een griezelig aantrekkelijke smeerlap speelt hij. Alle grappen die hij maakt gaan over platte ordinaire sex (van zowel de homo- als heterosexuele soort….ik hoorde mensen toch naar adem snakken….) en toch weet hij later in de voorstelling, gekleed in een jurk een buitengewoon ontroerend lied te zingen.

Als Sally Bowles speelde understudy Wieke Wiersma de sterren van de hemel. Sally Bowles is een meedogenloze vrouw zonder scrupules, gemanieerd en irritant. Maar onder deze laag van buitenkant zit een kwetsbaar personage. Tijdens haar grote finalenummer Cabaret breekt ze en jankt ze zich bijna naar de laatste noten. Een prachtprestatie.

De kwaliteit van Anne Wil Blankers en Wim van Rooy staat buiten kijf. Het was een genoegen om deze ouwe rotten van elke scene een pareltje te zien maken. Hetzelfde geldt voor Chris Tates, die de moeilijkste rol van de show te spelen heeft. Hij deed dat beheerst en razend knap. Frederique Sluiterman van Loo wist van elke regel die ze had een bom te maken die ze met duivels plezier de zaal in schoot. Het is mooi om te zien hoe haar personage vanaf het eerste moment een diepe tragische ondertoon heeft.

Cabaret is een triomf in de Nederlandse musicalgeschiedenis. Hard, plat, grappig en diep ontroerend. Je hebt nog tot juli om naar dit meesterwerk gaan kijken. GAAN MENSEN….het gebeurt niet vaak dat musical op zo’n prachtige manier in Nederland wordt opgevoerd. Na alle Lion Kings, Pietje Bells, Mamma Mias en Annies is CABARET een musical om nog lang aan terug te denken.

Ik houd niet van musical. Het acteerwerk vind ik altijd zo slecht. Maar Cabaret is mij zeer goed bevallen: Anne-Wil Blankers ontroert, Ara Halici is lekker vet -al komt ie niet goed weg met gescripte grappen. Maar ster in dit alles was understudy Wieke Wiersma als Sally Bowles! Wij hebben die hele Pia niet gemist. Leuk, gedreven en acteerde door tijdens het zingen.
Toch een tomaatje: het had allemaal nog iets rauwer gekunt. Als JvdE & Co lef hadden gehad, hadden ze het eindbeeld wat langer laten hangen de hele zaal óók in wit TL-bakken licht laten baden, de acteurs NIET laten buigen en alleen de deuren naar buiten opengezet.

Uitstekende voorstelling. De versie met Willem Nijholt in 1989 had ik nog gezien maar deze was vunziger. Carre is op z’n mooist. Liedjes zijn ijzersterk en over het algemeen uitstekend gezongen. MC is ongrijpbaar slordig gespeeld. Anne-Wil Blankers is schitterend als Frau Sneider, en zingt ontroerend mooi. Minpuntje is dat de dans ook vaak slordig is. Maar de mooie nieuwe interpretaties van liedjes als ‘Cabaret’ en ‘Laat me koud’ maken dat goed. Ga dit zien!

Twee tomaten voor onder meer de zakkende ananassen en het acteerwerk van Pia. Elke emotie wordt onderstreept met een zware inhaleer-actie. Maar goed dat ze van MijnHerr een mooi lied maakt. Ara viel tegen qua timing en publieksparticipatie is duidelijk een vak. Nee doe me dan maar Frederisque als briljante matrozenhoer (wat zingt ze mooi int Duits en zij kan WEL timen) en het fraaie acteerwerk van Anne Will Blankers. Zij redden de show die toch al niet te verknallen was door de fraaie entourage en het altijd prachtige verhaal.

Lekker makkelijk om Van den Ende af te zeiken, maar helemaal terecht is het niet. Wie donkerzwart verwacht, gaat simpelweg beter niet naar zijn producties kijken. En wie de wereld een beetje snapt zag ook van de nieuwe versie het lichtzwart, namelijk de recessie en het ongeluk, afspatten. Sterker, door die kleine mooie dingen schrijnt de paradox van de vrolijke wereld binnen en de harde wereld buiten misschien nog wel harder. Mooie rollen van Ara Halici en Frederique Sluyterman van Loo, degelijk werk van Chris Tates en Anne-Wil Blankers. Ook best wat dingen op te merken, maar ik noem alleen de uit het plafond neerdalende ananassen - bespottelijk.

Het had zo mooi kunnen zijn: de ‘nieuwe’ versie van Cabaret in de Nederlandse theaters. Maar het is JvdE, dus slecht, h��l slecht gecast en dus niet goed. De donkerte, het zwarte, dat iedereen roemt in de Sam Mendes-versie is compleet weggecast. Geen ‘lelijk’ mens te zien, iedereen ‘mooi’, ik bedoel strak getraind en niet ouder dan 25. Waar zijn de ondervoede, slechte gebitten hebbende en vol puisten zittende Kit-Kat-Klub-dansers zoals ze er op West End en Broadway wel zijn? Ara Halici is ongevaarlijk en erg vlak als Emcee. Pia Douwes zingt geweldig, maar acteert als een natte krant. De overige acteurs spelen alsof het 1950 is (nog van voor Kooooo vaaaaaaaan Dijijijijijijkk). Brrr… Alleen Anne-Wil Blankers is een gewei en misschien de gang naar Carr� waard. Ze is hoorbaar geen zangeres, maar wel een groot actrice, die vakkundig en gevoelig het publiek weet te raken. Het gros van het publiek is verschrikkelijk: applaudiseren om het foutste lied na het Horst Wessellied (het pauzenummer), lachen op ontroerende momenten, door speelsc�nes heen praten en hoesten en na het indrukwekkende slotbeeld van het concentratiekamp meteen klappen, staan en juichen voor de spelers. Heb je het dan wel begrepen of kom je omdat je “musicalfan” bent?