John Buijsman doet Charles Bukowski.

Het toneel ziet er ruig uit. Vol, rommelig - het decor van verloedering. Het klinkt ook ruig, zij het een verbazend tedere ruigheid door de vertaling in Jules Deelders’bekende idioom. En de natuurlijk de ruigheid van het schurende geluid die de de twee ( nou ja, twee en halve) muzikanten produceren.

Een mooie voorstelling, die eindigde met John Buysman die het eindapplaus onderbrak om schande te spreken over de op handen zijnde sluiting van het Laktheater. En daarin heeft hij natuurlijk volstrekt gelijk.

Ik hou van Johns voorstellingen maar deze slaat echt alles. Als fan van Bukowski ben je natuurlijk altijd een beetje op je hoede maar deze voorstelling voldeed aan alle verwachtingen!! Ik wil m nog een keer zien!!

Drank, grof geweld, meer drank, hoeren, een maagzweer die is opengebarsten, nog meer drank, een striptease, nog veel meer geweld zowel fysiek als verbaal, en daar tussendoor soms prachtige rauwe muziek. Een voorstelling over leven en werk van Charles Bukowski.

Buijsman zingt, musiceert en acteert op een vloer overladen met elektronica, muziekinstrumenten, kroonkurken en een grote koelkast vol bier. Er wordt wel heel erg veel ellende over je uitgestort. Zoveel dat je je er op een gegeven moment voor afsluit.

Nee, dit is, om maar even in de sfeer te blijven, mijn bier niet.