Dirk Roofthooft is een groot en gelauwerd acteur, hij was bijvoorbeeld een paar jaar geleden nog winnaar van de Louis d’Or. Vanavond maakt hij door nauwelijks van intonatie te veranderen, en bijna niet van tempo, een wel erg ernstige voorstelling van het declameren van gedichten van Joseph Brodsky. Roofthooft gebruikt een zendmicrofoon (in een hele kleine zaal), praat zacht, en heeft een onveranderlijke pose (die van een licht getormenteerde en licht opgejaagde man).

Die ernst en die getormenteerdheid laat hij geen enkel moment los. Ook niet tussen de gedichten door. Vind ik dat een bezwaar? Dat niet. Ik vind het zwaar. Als Roofthooft wat meer zou variëren, af en toe eens wat andere theatrale middelen in zou zetten, zou het me waarschijnlijk beter bevallen.

Maar ik mis toch ook het betoverende dat ik bijvoorbeeld wel ervaar in de manier waarop Brodsky zelf ooit zijn gedicht Nature Morte declameerde. Misschien ligt het aan de taal, werkt het Russisch, hoewel ik dat niet versta, op mij anders, misschien ligt het aan het meditatieve effect van het staccato benadrukken van het eindrijm door Brodsky. Ik weet het niet precies. Daarnaast heb ik ook wel behoefte aan een beetje lucht, aan af en toe een zijstap in een voorstelling van een kleine anderhalf uur.

Ik was al niet zo’n groot liefhebber van het werk van Brodsky. Door de voordracht van Roofthooft en de muziek van Defoort is daar geen verandering in gekomen. Dat speelt natuurlijk ook wel een rol.