Zeer degelijk spel van de drie acteurs. Sterke tekst, zo goed als lege zaal en een ondermaats decor. Het is jammer voor de acteurs, die hadden meer verdient dan 100 man in een zaal voor 550. Het decor werkte storend t.o.v. de tekst en het spel.
Had de drie prachtige stoelen op een verder leeg toneel gezet en je had een mooier toneelbeeld gehad.
Godzijdank werden de sterren van de hemel gespeeld door deze drie rasacteurs. Alle drie geweien voor de acteurs, ieder één, en een gewei voor de tekst. Ik zeg: Dikke Prima!

Geen geweldige, wel een vermakelijke voorstelling. Voor de pauze verveelde het niet, was niet langdradig. Na de pauze liep het iets minder lekker. Desalniettemin zit er een gezonde dosis humor in en is het verhaal goed te volgen. En wat is Bram van der Vlugt toch een goed acteur. Weer eens wat anders dan Sinterklaas! Ik was alleen niet zo ontzettend onder de indruk van het totaal, maar dat heb ik vaker bij moderne stukken. Ze hadden in ieder geval geen half-lege zaal verdiend.

Borderline of schizofrenie, that’s the question waarover de twee psychiaters steggelen. Intussen davert en stuitert Dennis Rudge als hun client/patient Chris zeer overtuigend over het toneel. Hij is de aangename verrassing van de avond. Over zijn allochtone zwarte rug vechten beide witte jassen de kleine politiek van hun kliniek uit.
Dit is, las ik, het prijswinnend en commercieel succesnummer van Joe Penhall in grootstedelijk Londen. Dat nu kon ik er ditmaal in het provinciale Zaanstad niet van af zien. Dat ligt aan mij natuurlijk. Want ik beleefde een tamelijk doorsnee toneelavond, wel aardig maar soms ook een beetje saai, braaf en ongevaarlijk. Niet iets om heel opgetogen of boos van te worden. Integendeel, in alle gemoedsrust kon de nacht worden ingeluid. Dat is eigenlijk iets te weinig.