Theaterimpresariaat Via Rudolphi koos twee voorstellingen van het ITs fesival van vorig jaar en één van het festival van dit jaar. Drie voorstellingen van ongeveer een half uur van net afgestudeerde theatertalenten op tournee langs de kleine zalen. Een nieuw initiatief.

Fleur van den Berg studeerde af aan de mime-opleiding. Geïnspireerd door De Mythe van Sisyphus van Camus onderzoekt ze in Gaan, samen met Nina Fokker, de zin(loosheid) van het bestaan. Het tweede deel van de voorstelling van Van den Berg, met alleen beweging, vind ik heel spannend. Het eerste nogal op tekst gerichte kwartier vind ik wat minder. Het leuke van een nabespreking (want er is na afloop een nabespreking onder leiding van Oscar Kocken) is dat je weer eens bevestigd krijgt hoe subjectief zoiets is. Want een van de andere nabesprekers vindt precies het omgekeerde: het deel met tekst juist heel goed, en het bewegingsgedeelte een beetje te langdradig. Hoe dan ook, Gaan is een moedige en interessante voorstelling. Die misschien niet helemaal in evenwicht is.

Vertreksvergunning is een solo van George Tobal, afgestudeerd in Amsterdam. Tobal is als acteur heel krachtig aanwezig op het podium. Voor mij ietsje te, maar dat kan gauw, want ik ben nou eenmaal een liefhebber van klein spel. Maar zijn verhaal over het leven van een dertienjarige jongen in een opvangcentrum voor vluchtelingen vind ik heel boeiend, geëngageerd, en mooi opgebouwd. Met ontroerende scènes. Zoals die over zijn liefde voor Sophie, die uit het opvangcentrum, en uit zijn leven, verdwijnt met een ‘vertreksvergunning’. En ook die aan het slot, als de verteller, inmiddels ex-vluchteling, als acteur terugkeert in het opvangcentrum en daar een gesprek heeft met een zevenjarig jongetje, dat zo begint: ‘Mister, waarom jij groot haar?’ Indrukwekkend.

Stefan Jakiela, Marijn Alexander de Jong, Karel van Laere en Jimi Zoet studeerden met TickleMePink in 2012 af aan de opleiding Theatraal Performer in Maastricht. Hun voorstelling gaat over een mogelijke vlucht uit de realiteit, maar er is geen echte verhaallijn en er zijn geen eenduidige personages. Ze kiezen ervoor om kunst te maken en ons op die manier iets te vertellen en te raken. Uit het juryrapport van het ITs festival: ‘De kwaliteit zit onder meer in het lef van de makers de onbegrensde fantasie en vrije geest de ruimte te geven. De makers tonen geen behoefte het publiek te behagen en zijn toch zeer aanwezig.’ Mee eens, maar ik vind dat hun voorstelling, waarin de grens tussen theater en beeldende kust vervaagt, ook uitblinkt door de timing en door het ritme. Ja, dit is helemaal mijn smaak. Hele goede voorstelling vind ik dit.