We zitten op harde houten stoelen, opgesteld in twee rijen, met de ruggen naar elkaar. Drie kwartier lang lopen de acteurs tekstloos om ons heen. Met wat in eerste instantie zou kunnen lijken op gespeeld onhandig op zoek zijn naar de vorm waarin ze hun voorstelling willen gaan gieten. Op de manier waarop groepen als Discordia dat al tientallen jaren doen.
In het gesproken tweede deel blijkt dat al dat quasi onhandige gedoe met schoenen, koffie, emmers, planken, en zwarte lappen van die eerste drie kwartier ook een prelude was op citaten uit Leven in Afrika van Hans Fels. Maar ook dit tweede deel is voornamelijk vorm. Nu worden niet bewegingen, zoals in het eerste deel, maar zinnen en flarden van zinnen, op gespeeld onhandige manier herhaald en herhaald.
Het derde deel is een korte monoloog van Peter Van den Eede over hoe je een plafond in een tafel zou kunnen veranderen, met ook in zijn spel de nadruk op ‘zou kunnen’. Dat doet me denken aan San Francisco, een voorstelling van De Warme Winkel waarin het mislukken van een voorstellingsidee ook werd verbeeld in de modale vorm en acteurs beeldend vertellen wat ze zouden hebben laten zien als het idee niet zou zijn gesneuveld.
In eerste instantie wilde Discordia/Koe/Stan/Dood Paard een voorstelling maken naar Die Berühmten van Thomas Bernard. Vandaar de titel. Dat idee sneuvelde. Daarvoor in de plaats kwamen de inwoners van het dorp Belo in Ethiopië uit de documentaire van Hans Fels. Als het de bedoeling was ons te laten zien hoe ook dat tweede idee niet uit de verf kwam, zou je Beroemdheden een geslaagde voorstelling kunnen noemen.
Ik zou teleurgesteld kunnen zijn. En boos op de makers. Maar dat ben ik niet. Ik vind het een mislukte voorstelling, dat wel. Maar Van den Eede, De Wolf, De Roo, De Schrijver, Biesheuvel en De Koning hebben eerder wel prachtig theater gemaakt, en ik ben ervan overtuigd dat ze dat weer zullen doen. Waar ik wel boos over zou kunnen worden, is over dat erudieterige narcisme van Loek Zonneveld in zijn recensie in De Groene. Maar waarom zou ik.