Een late minirecensie om mijn vreugde te uiten dat Bagdad Blues is geselecteerd voor het Theaterfestival. Een voorstelling over onze inertie ter opzichte van het wereldgebeuren omdat we allemaal zo gepreoccupeerd zijn met onszelf - ons relatiegedoe en onze sexualiteit bijvoorbeeld. Prachtig gespeeld door Reinout Bussemaker, in een wonderschoon decor. Ik beschouw het maar als een verlaat eerbetoon aan eerdere voorstellingen van Keesen&Co die kennelijk door de jury van het oude theaterfestival over het hoofd zijn gezien. Zoals het fenomenale Shakespeare is dead, get over it. Met een evenzeer schitterende Bussemaker en Pourveur-superheldin Monique Kuijpers. Keesen&Co slaagt er toch steeds maar weer in voorstellingen te maken over onderwerpen die ons hogelijk aangaan. Zoals onlangs ook Door jou. Ik kom woorden tekort. Keesen ga door!

Wat een voorstelling ! Ik weet niet waar ik moet beginnen, bij die prachtige acteur, bij die prachtige tekst, bij alles eromheen, regie, decor ? Het was geweldig hoe alles in elkaar stak, hoezeer het niet ging om effectbejag. Maar wat voor effect! Ik werd heen en weer geslingerd als man, werd jaloers, meewarig, woedend en in de war. Wat een janboel maken we ervan. Maar ook tranen met tuiten. Het dreunt nog na. Die acteur is echt echt geweldig. Reinout Bussemaker.

Zo. Die zit. Wat een mooie stuk. Willibrord Keesen heeft weer een prachtige voorstelling geregisseerd, en wat een fijne speelstijl geeft hij zijn acteur weer mee. Voor iedereen die het vooringenomen standpunt heeft dat monologen per definitie saai zijn, hier wordt het bewijs van het tegenovergestelde geleverd. Pourveur heeft weliswaar wederom een enorme lap tekst afgeleverd, hij mag er zijn. En Reinout Bussemaker ook. Je voelt je vanaf het moment dat je binnenkomt al aangesproken door zijn blikken. Als hij begint te vertellen over zijn avonturen word je moeiteloos meegenomen van hotel naar hotel, van bed naar bed. En hoe meer avonturen hij beleeft hoe meer ik me afvraag waar hij zijn voldoening nou eigenlijk in vindt. Ondanks zijn bravoure en nonchalante voorkomen wordt hij almaar treuriger. De emotionele lading blijft lange tijd op afstand, maar komt helemaal aan het einde alsnog hard bij me aan. Je voelt zijn wanhoop. Je zou hem bijna willen helpen, als je maar wist hoe. Deze man die volledig de weg kwijt lijkt te zijn, roept ondanks zijn vaak platte en seksistische uitspraken sympathie op. En meer.

Een dikke vette tien voor Reinout Bussemaker. Hij doseert zijn spel zo goed dat ik de laatste tien minuten toch nog met zijn personage meevoelde. Want wat een holle bolle tekst van Paul Pourveur. De monoloog van anderhalf uur bevat niets meer dan een herhaling van zetten. Een man reist van hotel naar hotel, levend tussen palmbomen en Korinthische zuilen. Hij hopt van bed naar bed, van Claudia naar Yvette en allemaal mooie borsten. Sneu.

Een prachtige voorstelling waarin Reinout Bussemaker een grootse prestatie neerzet. Een voorstelling over de inside van de man. Boordevol sexisme en testosteron. En toch totaal niet plat, maar meeslepend. Ook door die wonderbaarlijke onnavolgbare tekst van Paul Pourveur en de zoveelste indrukwekkende regie van heer Keesen.

Een hele gave voorstelling. Als vrouw voelde ik me in het begin wel aangesproken en je moet wel een beetje eelt op je maag hebben, maar die man laat wel zien hoe het is. En uiteindelijk heb ik nog met hem te doen ook. Heeeeel erg mooi decor ook.