Soms is het met voorstellingen net als met autorace-spelletjes. Je remt net te laat en je weet dan al dat je twee bochten later van de baan gaat. Antigone is er zo een: al in de tweede scène weet je dat met deze intensiteit en energie het einde niet meer dramatisch genoeg kan worden. Desondanks: slimme, opgesekste bewerking die van Antigone mooi een hedendaagse twintiger maakt en een paar erg goede scènes tussen Hanneke Scholten en Erik van der Horst.