Het klopt niet.
De zin ‘Ik weet niet hoe ik moet eindigen’ bijvoorbeeld.
Daar hoor je de schrijver doorheen.
Dat geeft iets extra’s aan zo’n zin.
Maar dat werkt niet als een andere actrice die zin uitspreekt.
Hoe goed die actrice ook is.

Ariane Schluter is een goede actrice, ze probeert dus een extra laag aan te brengen met haar spel. Als Laura van Dolron zelf op het podium staat, is behalve de (gespeelde) tastende en zoekende letterlijkheid van de performer, ook altijd de alwetendheid van de schrijver Van Dolron merkbaar. En zo’n tekst is het. Ook deze keer. Een tekst die die twee lagen al in zich heeft. Het lijkt wel of Schluter juist díe extra laag wil laten zien. En dat kan natuurlijk niet.

De tekst is wel aardig overigens, mooie vondsten als het niet kunnen vrijen door het denken aan de Twin Towers, mooie zinnen als ’ In de ooghoeken van hun gedachten zien ze dat ze verloren zijn.’ Ja, mooi. Mooi woord dus ook. Ooghoekgedachten.